مروری بر روشهای افزایش حجم مثانه

هدف: جمع آوری اطلاعات علمی و کاربردی محققان داخل و خارج کشور در ارتباط با پیوندهای مثانه. طرح: مطالعه گذشته نگر. روش: برخی از ناهنجاریهای مثانه ا ز دوران جنینی ایجاد می گردد و در بعضی افراد بیماریهایی از قبیل سرطان، تروما، عفونت، التهاب و صدمات ایجاد شده توسط پزشکان می تواند سر منشأ درگیریهای بافت مثانه باشد. زمانی که اکثر درمانهای محافظه کارانه با شکست مواجه می شوند، از روشهای جراحی برای افزایش حجم مثانه در بازسازی ناکارآیی بافت مثانه کمک گرفته می شود به طور تجربی در سال 1888 از روده برای افزایش حجم مثانه با الگوی مدل حیوانی ا ستفاده گردید و سپس در سال 1898 استفاده از این بافت طبیعی (روده) به طب انسانی تعمیم یافت. علی رغم افزایش حجم مثانه با شیوه های مختلف جراحی و با استفاده از قطعات روده ایی- معده ایی، چندین جایگزین از بافتهای پیوندی آزاد برای مثانه از نوع اتولوگ، همولوگ و هترولوگ مورد محک آزمایش قرار گرفتند. بافتهای پیوندی آزاد شامل فاسیا، پوست، مثانه نگهداری شده در محیط غیر زنده، چادرینه، صفاق و غشای آمنیوتیک می باشند. مواد آلودپلاستیک همانند پلی ا تیلن، تفلون، پلی ترفتالات ا تیلن گلیکول و لاستکهای سیلیکونی جهت انجام عمل جراحی وصله دوزی به عنوان چارچوبی برای بازسازی بافت مثانه استفاده می شود. گروه از پروتزهای قابل هضم از قبیل اسفنجهای پلی وینیلی و ژلاتینی، پلی گلاکتین 910 و فیلم کلاژن نیز در افزایش د ادن به حجم بافت مثانه مفید واقع شده اند. به کاربردن ماتریکس بدون سلول به عنوان چهارچوبی برای رشد عضله صاف و مخاط گامی ارزینده در بازسازی بافت مثانه می باشد. همچنین مهندسی ایجاد بافت، شیوه ای جدید برای این منظور است. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1382)، دوره 58، شماره 1، 87-83.

کلیدواژه ها:

مثانه ، غشای آمنیونیک ، تفلون ، آلوپلاستیک ، ماتریکس بدون سلول