توسعه پایدار و نابرابری استان های کشور ( با روش سیستم فازی)

اگر توسعه یافتگی را یک امر نسبی بدانیم تلاش برای رسیدن به توسعه یک امر قطعی است. یکی از اهداف برنامه ریزان و سیاستگزاران تخصیص و توزیع بهینه اعتبارات و امکانات بین مناطق ازیک طرف و از طرف دیگر تهیه و تدوین یک الگوی مناسب با هدف دستیابی به عدالت اقتصادی و اجتماعی و ایجاد یک رشد اقتصادی معقول و واقعی می باشد . یکی از مواردی که در سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران برآن تاکید شده است توسعه یافتگی همراه با عدالت اجتماعی و حفظ کرامت و حقوق انسانهاست برای رسیدن به این امر مهم ترسیم سیمای اقتصادی ، اجتماعی، فرهنگی ،... هرمنطقه با استفاده از اطلاعات و آمارهای موجود که معرف شاخص های توسعه یافتگی باشند از اهمیت بسزایی برخوردارمی باشد، بنابراین برای هر برنامه ریزی شناخت وضع موجود و بررسی وضعیت اقتصادی و اجتماعی و حرکت بسوی وضع مطلوب یک امر حیاتی است. دراین مقاله با استفاده از شاخص های اقتصادی - اجتماعی میزان توسعه یافتگی استان های کشور و بدلیل پیچیدگی وکیفی بودن شاخص های توسعه با روش سیستم فازی برای سال 1392 محاسبه شده است. نتایج نشان می دهد گرچه استان های کشور از نظر بعضی از شاخص های توسعه همگراتر شدند ولی همچنان فاصله بین برخی استان ها زیاد و رابطه مشخص و معنی داری در تفاوت فاصله ها بین استان ها وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، سیستم فازی ، استان های ایران