راهبری شرکتی و درماندگی مالی در شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

هدف این پژوهش بررسی رابطه بین راهبری شرکتی و احتمال درماندگی مالی شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراقبهادار تهران می باشد. بدین منظور نمونه ای از شرکت های حاضر در بورس که صورت های مالی و گزارش فعالیت هیاتمدیره مربوط به پایان سال های 1387 تا 1391 را منتشر کرده بودند، انتخاب و 90 شرکت با استفاده از روش حذفسیستماتیک بصورت هدفمند به عنوان نمونه آماری پژوهش انتخاب گردید. به منظور سنجش راهبری شرکتی از سیزده عاملاز عوامل راهبری شرکتی به صورت ترکیبی که در مطالعات قبلی (رستمی و خلج 2014) نیز بکار رفته، استفاده شد و برایمحاسبه درماندگی مالی شرکت ها از مدل بومی شده زاوگین (1983) استفاده شد. برای تعیین مدل بومی، از اطلاعات یکسالقبل از ورشکستگی، 30 شرکت ورشکسته (شرکتهایی که زیان انباشته ای بیش از 50 درصد سرمایه داشته باشند) و 30 شرکتعادی استفاده شد. رویکرد انتخابی برای آزمون فرضیه پژوهش با استفاده از تلفیق داده های مقطعی و زمانی بوده و از روشرگرسیون حداقل مربعات ادغام شده (پانل دیتا) استفاده شده است. نتایج آزمون فرضیه پژوهش نشان می دهد که در سطحاطمینان 95 درصد بین راهبری شرکتی و احتمال درماندگی مالی طی دوره پژوهش رابطه معناداری وجود ندارد. همچنیننتایج نشان داد که با افزایش تعهدات مالی در شرکت ها، احتمال درماندگی مالی در آنها افزایش می یابد. یافته های پژوهشدر انطباق با نتایج پژوهش لاجیلی و زگال (2010) در خارج از کشور و نتایج پژوهش پورزمانی (1386) در ایران است.همچنین نتایج پژوهش حاضر در تضاد با یافته های پژوهشهای چانگ (2009) و لاکشان و ویجکون (2012) می باشد.

کلیدواژه ها:

راهبری شرکتی ، درماندگی مالی ، روش حذف سیستماتیک ، مدل بومی شده زاوگین