ارتقا مدیریت بحران شهری به واسطه هم افزایی شهرهای معین (مطالعه موردی شهر قم)

با توجه به اثرات تخریبی بلایای طبیعی و به لحاظ این که کشور ما در معرض بلایا و مخاطرات طبیعی است، پرداختن به برنامه ها و اصول کاهنده بلایای طبیعی و اثرات آنها، توجهی ویژه را طلب مینماید. اغلب سیاستهای اجرایی با موانع ساختاری مواجه اند،در حالی که مولفه های ارتباطی و هماهنگی جایگاهب سیار والایی را در این زمینه به خود اختصاصداده اند . از اینرو برقراری ارتباط و ایجاد هماهنگی یکی از حلقه های مفقوده مدیریت بحران در شهره است و تلاش در جهت برقراری ارتباط پایدار و موثرمیان شهرهای معین (همجوار) در مدیریت بحران در راستای افزایش میزان تاب آور سازی شهرها با استفاده از ظرفیتهای موجود وایجاد هم افزایی است. ارتباط میان شهرهای مجاور می تواند در هنگام بروز رخدادهای احتمالی بسیار موثر واقع گردد، مسلما افزایش ظرفیت آمادگی در شهرها مستلزم صرف هزینه های بسیاری است اما استفاده از ظرفیت های ایجاد شده در شهرهای همجوار در صورت وجود هماهنگی های کافی می تواند ضمن افزایش ظرفیت آمادگی و مقابله کاهش هزینه ها را بدنبال داشته باشد، از دیگر مزیت هایارتباطی شهرهای معین می توان به افزایش شناخت و آگاهی از محدوده های شهری شهر مجاور، آشنایی یا عوارض شهری مهم، به اشتراک گذاری دانش و تجربیات بدست آمده و... اشاره نمود. ارتباط میان شه رهای معین در زمینه مدیریت بحران گامی است در راستای توسعه فعالیت های مدیریت بحران شهری و نیل به شهری تاب آور به واسطه استفاده بهینه از ظرفیت های موجود در شهرهای مجاور

کلیدواژه ها:

بلایا ، مخاطرات طبیعی ، مدیریت بحران ، تاب آور سازی