معماری منظر در دوره معاصر با تعامل با شهر پسا صنعتی

بروز نگرش های جدید درشهرسازی و پررنگ تر شدن نقش منظردرکنارمعطوف شدن توجه طراحان به پتانسیلهای درونی شهر برای مقابله با اشفتگی شهرنشینی سبب به جریان افتادن حیات شهری دراراضی تلف شده و تعامل آن با منظر فراصنعتی شده است دانش معماری منظر به همراه محو شدن مرزهای میان دانشی بادامنه وسیعی ازتخصص ها ارتباط برقرار کرده و سعی درارائه راهکارهای همه جانبه درپرداختن به عرصه های مسموم و متروک پساصنعتی دارد دردوره معاصر جهت گیری این راهکارها بیشتر به سمت تقویت ارزشهای فرهنگی شهری با محوریت دانش اکولوژیو فرایندهای آن ازاین دریچه است اگرچه منظرفرهنگی عمدتا به مناظری گفته میشود که ماهیتی نمادین ازدستکاری انسان درمحیط را بیان می کنند اما مناظر دیگری نیز وجود دارند که گویای مداخله انسان درزمین و بخشی ازمیراث جهانی می باشند لذا اگرمنظر گفتمانی مترقیانه درباره جامعه و فرهنگ فرض شوددراین صورت مداخله انسان درطبیعت به نوعی منظرفرهنگی تلقی میشود منظر دراین حالت تحت تاثیر رویکرد فرهنگی دستخوش تحول شده و مراحل گذار را طی می کند بنابراین با معرفی یک فرهنگ جدید و متفاوت و منظرجوانسازی شده منظری جدید بربقایای کهنه منظر پدیدار می گردد این مقاله به شیوه توصیفی تحلیلی و برمبنای رویکرد پدیدارشناختی این موضوع را مورد بررسی قرارداده است

کلیدواژه ها:

منظر ، منظرفرهنگی ، شهرپساصنعتی