انعطاف پذیری در معماری فضاهای عمومی با رویکرد زمینه گرایی اجتماعی

از بارزترین ویژگی فضاهای معماری عمومی امروزی نیاز به انعطاف پذیری و قابلیت تکامل فضا چه در زمینه کالبدی و عملکردی چه در زمینه اجتماعی است. از این رو بر آن شدیم با کنکاش در نمونه های برجسته و موفق طراحی فضاهای عمومی در سرتاسر دنیا که بیان کننده طیف عظیمی از فرهنگ ها و سنت های معماری و اجتماعی مختلف اند با رویکرد زمینه گرایی اجتماعی و وابسته به نقش و حضور مردم به دنبال یافتن الگویی مناسب برای احیای میدان های شهری که عضوی محجور در معماری امروزی است برسیم. نقش و جایگاه فضاهای طراحی شده عمومی بر افزایش شادابی عمومی جامعه امری انکارناپذیر است. روش تحقیق انتخاب شده در این مقاله توصیفی و تحلیلی می باشد که به دنبال ارائه پاسخی کاربردی و فرمول شده برای این سوال مهم که انعطاف پذیری در فضاهای عمومی چگونه قابل دستیابی است می باشیم. از این رو انتظار می رود که نتیجه از این پژوهش به طراحی معماری فضاهای شهری هرچه انعطاف پذیر تر ، همیشه در تغییر و با قابلیت برنامه ریزی مجدد عملکرد فضاها به شکل مداوم با تاکیدی استوار بر نقش مردن به عنوان عضوی تعیین کننده که به نظر نگارنده کلید حل این معما را در دست دارد انجامد تا نتیجه از یکسو جامعه ای پویا و از سوی دیگر فضایی تکامل پذیر باشد.

کلیدواژه ها:

فضای عمومی ، انعطاف پذیری ، زمینه گرایی اجتماعی ، پایداری اجتماعی ، برنامه ریزی مجدد ، فضاهای عمومی