معرفی روش آنتروپی حداکثر به عنوان ابزاری برای مدلسازی پیش بینی رویشگاه گونه های گیاهی مناطق بیابانی (مطالعه موردی:مراتع اشتهارد)

کشور ایران با بارش میانگین سالانه 250 میلیمتر، در کمربند خشک جهان قرار گرفته و در زمرهکشورهای دارای پوشش گیاهی کم به شمار می آید و همین امر نقش و ارزشمنابع طبیعی را بعنوان بستر رشد و توسعه اقتصادی، اجتماعی و زیستی به ویژه در مناطق خشک و بیابانی کشور،دو چندان می نماید . ایران دارای مناطق وسیع شور و کویری است و حدود 5/12 درصد از وسعت کشور به این مناطق تعلق دارد.تأثیر عوامل محیطی از جمله وجود شرایط اقلیمی خشک، بروز خشکسالی های شدید و طولانی مدت وهمچنین افزایش جمعیت و روش های نامناسب بهره برداری و برنامه ریزی برای مدیریت پایدار سرزمین، پیامدهایناگواری برروی منابعطبیعی و فعالیت-های اقتصادی- اجتماعی کشور داشته است که تشدید تشکیل و حرکت تپههای ماسه ای و وزش طوفانهای شن (ماسه) در مناطق خشک و بیابانی، یکی از نمودهای آن به شمار می رود. عملیات بیولوژیک و مجموعه اقدامات احیایی به صورت نهال کاری و بوته کاری در عرصه های بحرانی، باوجود پرهزینه بودن، از کارآمدترین و پایدارترین ابزارها و روش های اجرایی تثبیت شن و بیابانزدائی میباشند.هالوفیتها با تحمل شوری و شرایط اکولوژی سخت سبب جلوگیری از گسترش اراضی شور با کمترین هزینه می شوند.گونهHalocnemumstrobilaceumاز خانواده اسفناجیان و طبق نظر برخی پژوهشگران مقاوم ترین گونه به شوری می باشد و در لکه های خیلی شور اطراف دریاچه های شور تشکیل جوامع خاص یا همراه با گونه های دیگر را می دهد (کیو و همکاران،2008؛زارع چاهوکی و همکاران،2010) امروزه با ظهور تکنیک های آماری جدید و GIS، توسعه مدلهای پیش بینی توزیع رویشگاه، به سرعت در اکولوژی افزایشیافته است. تعیین رابطه بین حضور گونه و شرایط محیطی نشان دهنده هسته مدلسازی پیش بینی جغرافیایی در اکولوژی است. با استفاده از مدل ها می توان نقشهپیش بینی رویشگاه گونه های گیاهی را در مقیاسوسیع تهیه کرد. در صورتی که مدل های پیش بینیدارای دقت مناسب باشند، از آنها می توان دربرنامه های اصلاحی و مدیریت مرتع برای پیشنهادگونه های سازگار با شرایط منطقه و همچنین یررسی تناسب منطقه برای کاشت گونه های گیاهی بهره برد.