تاثیر شوری بر میزان فعالیت آنتیاکسیدان ها و صفات گیاهچه ای در ژنوتیپهای مختلف گلرنگ

تنش شوری یکی از مهمترین تنشهای غیر زیستی در مناطق خشک و نیمه خشک میباشد. در شرایط تنش گونههای اکسیژن فعال تولیدمیشوند، این گونههای اکسیژن بسیار سمی بوده و میتوانند با لیپیدها، پرتئینها و اسیدهای نوکلئیک واکنش نشان دهد که باعث اکسیده شدن لیپیدها، و تغییر ساختمان پروتئینها وDNAمیگردد. در این راستا بمنظور ارزیابی اثر تنش شوری بر فعالیت آنزیم هایAPXوSODو صفات گیاهچه ای در ژنوتیپهای گلرنگ آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار انجام شد فاکتورهای آزمایشی شامل شش ژنوتیپ گلرنگ و پنج سطح شوری بود. نتایج آزمایش نشان داد که با افزایش تنش شوری میزان فعالیت هر دو آنزیم افزایش پیدا کرد که این افزایش بسته به ژنوتیپ متفاوت بود. در سطح 200 میلیمولار نمک فعالیت این آنزیم کاهش پیدا کرد، که علت آن احتمالاً ناشی از آسیب دیدن پروتئینهای آنزیم در اثر غلظت بالای شوری یا سازگاری گیاه با تنش شوری میباشد.ژنوتیپ اصفهان با میزان فعالیت های آنتی اکسیدانی99/16uni/gFw SOD 91 ) و uni/gFw) ،APXدارای بیشترین فعالیت آنتی اکسیدانی و ژنوتیپAC-Stirlingبا فعالیت(SOD ) 39 uni/gFw. و (APX) 58uni/gFw.دارای کمترین فعالیت در شرایط شاهدبوده است. همچنین، ژنوتیپ اصفهان از نظر صفات گیاهچه ای ( طول ریشه چه، طول ساقه چه، وزن خشک ریشه چه، وزن تر ریشه چه،وزن خشک ساقه چه و وزن تر ساقه چه) بیشترین و ژنوتیپAC- Stirling دارای کمترین مقدار بود. با توجه به نتایج ژنوتیپ اصفهان میتواند به عنوان یک ژنوتیپ سازگار به تنش شوری در برنامه های اصلاحی بکار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

گلرنگ ، تنش شوری ، سوپراکسیددیسموتاز ، آسکوربات پراکسیداز