نقش دورکاری در مدیریت تقاضای حمل و نقل مدل‏سازی میزان بکارگیری دورکاری

کاربرد گزینه‏های مدیریت تقاضای حمل و نقل و اجرای استراتژی‏های مربوطه در سطوح بسیار متفاوتی مطرح هستند. دورکاری به عنوان یکی از استراتژی‏های مدیریت تقاضای حمل و نقل که بر سفرهای کاری تمرکز دارد، دارای آثار حمل و نقلی چشمگیری است. در این مطالعه، میزان بکارگیری دورکاری برای انواع مشاغل بر اساس اجزاء شغلی و با استفاده از مدل‏های انتخاب گسسته، مدل‏سازی می‏شود. نتایج نشان می‏دهد که اجزای کاری مناسب برای دورکاری بر اساس نظرات کارمندان و مدیران عبارتند از: کار با رایانه شخصی، خواندن یا نوشتن گزارشات، مکاتبات، ... . اجزای کاری نامناسب برای دورکاری عبارتند از: کار گروهی و شرکت در جلسات، و مأموریت در خارج از اداره. از دیگر نتایج این مطالعه این است که طبق نظر کارمندان 27.2 درصد و طبق نظر مدیران 31.2 درصد از روزهای کاری را می‏توان دورکاری کرد. کاهش این تعداد سفر به خصوص در ساعت اوج ترافیک معادل سرمایه‏گذاری‏های کلان برای ایجاد ظرفیت‏های متناظر است

کلیدواژه ها:

مدیریت تقاضای حمل و نقل ، دورکاری ، اجزای شغلی