نقش رویکردهای زمینه گرایی در آموزش معماری و ضرورت تبیین و توسعه آن در آموزش

توجه به بستر معماری و داده های طرح از ابزار مولد اولیه معماران در فرایند طراحی هستند و رویکرد اصلی طراحی را تعریف می کنند؛ در معماری زمینه گرا هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی- تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان در نتیجه طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضوی همخوان و هماهنگ در مسیر خود خواهد بود. در حال حاضر، بی توجهی به بستر در بسیاری از طراحی ها در آموزش معماری در دانشگاه های امروز رایج است. با توجه به ظهور نظریات جدید در معماری و شهرسازی در دو دهه اخیر، لزوم بازنگری در شیوه آموزشی دانشگاه ها بیش از پیش جلوه می نماید. بدین منظور در این پژوهش بهبازنگری در آموزش معماری ایران خواهیم پرداخت و بطور خاص برای نیل به این هدف در این پژوهش، تعاریفی که تا کنون در موضوع ارائه شده بررسی شده ونقش و اهمیت معماری زمینه گرا در آموزش دانشجویان مورد تحلیل قرار می گیرد. پژوهشی میدانی در نظام آموزشی دانشگاه های کشور، جایگاه کنونی زمینه گرایی در دروس مرتبط و نیز گرایش های معماری در مقاطع تحصیلات تکمیلی صورت گرفته ، همچنین برنامه ی مقاطع مختلف تحصیلی و دروس ارائه شده در دانشگاه های خارج از کشور، در همین رابطه مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد و در انتها به جمع بندی و ارائه راهبردهایی در جهت توجه بیشتر به بستر و زمینه در سیستم آموزشی می پردازیم. به منظور انجام این تحقیق از روشهای تحلیلی و پژوهشی استفاده شده و برمبنای منابع کتابخانه ای، اسنادی و آماری، اطلاعات جمع آوری گشته است. این نوشتار بر آن است که با بررسی میدانی جایگاه کنونی زمینه گرایی در نظام های آموزشی داخلی و خارجی، پیشنهادات و الگوهایی در جهت توسعه، تبیین و توسعه زمینه گرایی در نظام آموزشی دانشگاه ها ارائه دهد

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری زمینه گرا ، آموزش معماری ، آموزش معماری ایران