رهنمودهای طراحی برای ساختارهای جدید در معماری با رویکرد روشهای نوسازی و معماری زمینه گرا

شهر همچون موجود زندهای است که حیات آن با ظهور بناهای جدید تداوم مییابد. در واقع شهر محصول دورههای تاریخی متعدد است، دوران معاصر نیز با حضورساختارهای جدید خود در این روند حضور خواهد داشت و معماری امروز ما میراثی برای آیندگان خواهند گشت. در اینهنگام است که وظیفه طراحان مطرح میشودو مسئولیتیکه در مقابل نسلهایگذشته، حال و آینده بر عهده دارند، نمود مییابد.به دنبال تغییر در شرایط و عوامل موثربرگسترش شهرها و افزایش ابعاد اندازه شان با دستیابی به محیط طبیعی و حومهها توجه دوباره به حوزههای درونی شهر و آنچه از پیش وجود داشته به عنوان یک اصل تعیین کننده و اجتناب ناپذیر درجهت پایداری شهری بوده است و آنچه دردرجه اول اهمیت قرار دارد زمینه است. اگر بتوانیم با تکنولوژی از مصالح موجود به مصالحی دست یابیم که علاوه بر توجه به مسائلی از قبیل صرفه جویی در انرژی و هزینه و سرعت به لحاظ فرمی نیز نیازهای روحی ما رابرآورده سازد، آنگاه توانایی معماری زمینهگرا در برآورده نمودن نیازهای انسانی در ابعاد گوناگون میتواند به عنوان یکی از شاخصههای مهم در بررسی معماری زمینه-گرا باشد. روش تحقیق در این مقاله، روش توصیفی_تحلیلی و ابزار جمع آوری اطلاعات، کتابخانهای بوده است و پژوهشگران برای نتیجه این مقاله در پیدست یافتنبه اصول راهنما و رهنمودهایی اجرایی، جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در زمینههای معماری معاصر است و در پی تبیین نقش و جایگاه زمینهگرایی در راس نظام برنامهریزی طراحی و مدیریت شهری پایدار است و سعی دارد ضمن توضیح اجمالی چگونگی تغییر در پارادایم های شهرسازی و ظهور نگرش جدید به توسعه شهری که شامل توجه به حوزههای درون شهری و محلات میباشد تاثیر این رویکرد را برتوسعه پایدارشرح دهد و اهمیت توجه به این مبحث را درتوسعه پایدار که بخش عمدهای از دیدگاههای شهرسازی سالهای اخیر است مشخص سازد.

کلیدواژه ها:

معماری معاصر ، زمینه گرایی ، مدیریت شهری پایدار