واکاوی ساخت سیاسی فضای کلانشهر تهران بر پایه نظریه پسا ساختار گرایی

شیوه های نگرش اقلیدسی به کلانشهر تهران در پی جای دهی گزینشی کنشگران شهری در چارچوب سیاسی خود بوده است. برآیند چنین روندی ناتوانی در بازنمایی فضاهای پیچیده و نامتجانس در فضای شبکه ای - رابطه ای شهر و مشکلات پیچیده برآمده از آن است. نگاه اقلیدسی نگاه طبقه بندی شده، خطی، جداسازنده و از هم گسلنده است و در پی کاستن و تقلیل گرایی می باشد و محیط پیچیده و چندوجهی فضای شهری را به صورت نقطه ، خط، سطح و غیره می نگرد. اما نظریه پسا ساختارگرایی که با رویکرد بوم شناسی نیز درهم آمیخته است گنجانیدن شهر در درون مجموعه ای از همه ترکیبات و موجودیت ها است تا بتواند به صورت همزمان از همه واقعیت های انسانی- طبیعی شهر پاسداری کند. پژوهش حاضر از لحاظ روش شناسی، توصیفی-تحلیلی است و با این فرضیه قوام یافته است که به نظر می رسد ساخت سیاسی فضای تهران بایسته است خود را با پیچیدگی های ناهمگن زیست معاصر شهری آن هم با استفاده از رویکرد سیاسی- بوم شناختی درگیر کند.

کلیدواژه ها:

ساخت سیاسی فضا ، پسا ساختارگرایی ، بوم شناسی ، تهران