تأثیر تنظیم کننده های رشد گیاهی بر کالوس زایی در خرما، رقم استعمران

نخل خرما (Phoenix dactylifera L.) به لحاظ امنیت غذایی، ایجاد اشتغال و ارزش اقتصادی یک محصول استراتژیک است. به منظور غلبه بر مشکلات تکثیر رویشی خرما، ریزازدیادی تکنیک موفقیت آمیزی است. جهت ریزازدیادی نخل خرما از طریق کالوس زایی، پژوهش حاضر بر ریزنمونه رأس ساقه ی رقم استعمران، برداشت شده از خزانه دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان، صورت پذیرفت. بررسیها در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه کاملأ تصادفی، روی محیط کشت پایه Murashige and Skoog (1962) با تنظیم کننده های رشد تیدیازورون (TDZ) و 4,2. دی کلروفنوکسی استیک اسید (2,4.D) هر یک در سه غلظت (0، 5 و 10mgl^-1) و در 4 تکرار، انجام شد. بالاترین میزان کالوسزایی در غلظت صفر 2,4D و 10 TDZ و 5mgl^-1 TDZ و 2,4D 10mgl^-1 همچنین غلظت 10mgl^-1 از هر کدام مشاهده شد. جهت تولید کالوس جنین زا و القاء جنین، محیط پایه MS استفاده شد. کالوس حاصل از تیمار 2,4D 10mgl^-1 همراه با 10mgl^-1 TDZ حداکثر تمایز به سمت جنین زایی را داشت. نتایج نشان داد که امکان ریزازدیادی در رقم استعمران با استفاده از تنظیم کننده ای رشد 2,4D و TDZ وجود دارد.

کلیدواژه ها:

استعمران ، جنین زایی سوماتیکی ، کالوس زایی ، نخل خرما