عوامل موثر بر اعتیاد به کار و پیامدهای آن

حضور در محیط های کاری و صرف بخش قابل توجهی از زمان روزانه برای انجام کار و اشتغالات ذهنی درباره فعالیت های کاری باعث شده است افراد زمان بسیار زیادی را به طور دلخواه و داوطلبانه به فعالیت های کاری اختصاص دهند، بدون آن که به اندازه مناسب و کافی به استراحت و تفریح پرداخته و زمانی را به خانواده و دوستان اختصاص دهند. از این رو غالباً استرس زیادی را تجربه نموده و کارشان موجب مشکلات جسمی و روانی برای آنان می شود.از این عده با عنوان معتاد به کار و از این خصیصه به اعتیاد به کار یاد می شود . اوتس کشیش و روانشناس آمریکایی، اولین بار در سال 1968 اصطلاح «اعتیاد به کار» رادر کتابش با عنوان «اعترافات یک معتاد به کار» به کار برد. اوتس 1971 اعتیاد به کار را نوعی خو گرفتن به وضعیتی دانسته است، که فرد معتاد به کار نیاز افراط آمیزی به انجام کار دارد، که ممکن است برای سلامتی فرد، خوشنودی شخصی، روابط بین فردی و کارکردهای اجتماعی خطر آفرین باشد. هم چنین باعث تعارضات بین فردی، دوگانگی، غیبت و تأخیر، پایین رفتن کارایی، بیماری های روانی و عدم همکاری در کارهای گروهی می شود. در نهایت به سازمان ها پیشنهاد می شود که در درجه اول، به طور مستمر یا در مقاطع زمانی خاص ، وضعیت اعتیاد به کار کارکنان را مورد اندازه گیری و ارزیابی قرار دهند و بر اساس آن، راهبردهای برخورد و مواجهه با این پدیده را تدوین کنند. مدیریت پدیده اعتیاد به کار، صرفا به معنای حذف، کاهش یا افزایش آن نیست، بلکه کنترل این پدیده و حفظ آن در سطح مناسب اهمیت دارد. مدیریت اعتیاد به کار نیز همانند مدیریت تعارض می تواند در برخی شرایط، زمان ها و افراد افزایش یا کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

اعتیاد به کار ، عجین شدن با کار ، لذت از کار ، تمایل به کار کردن