بررسی تطبیقی رنگ در کاشیکاری داخلی مساجد شیخ لطف الله و مسجد امام اصفهان

در این نوشتار به بررسی و تطبیق رنگ در کاشیکاری دو بنای مهم مذهبی در اصفهان مسجد شیخ لطف الله و مسجد امام که در دوران اوج هنر معماری اسلامی در ایران ساخته شده پرداخته می شود. دوران صفوی را به عنوان یکی از پررونق ترین دوره های هنری ایرانی اسلامی نام برده می شود. به واقع معاری این عصر را می توان دوران اعتلای معماری اسلامی در ایران دانست (1. پوپ 1373 ص 207) از ویژگی های مهم در شیوه معماری این دوره علاوه بر استحکام و زیبایی فرم، درخشش بیان است. در آثار این دوره تابش رنگ و نور و جذابیت سطوح و شکوه چشمگیر آنها احساس زیبایی خیره کننده ای در بیننده ایجاد می کند و طنینی رنگها و سطوح مکرر کشی های درخشان به منظره ای شفاف مجرد و روحانی تبدیل می شود. هنر کاشیکاری در مساجد را به جرأت از پرکاربردترین ابزارها در معماری فضاهای داخلی مساجد بشمار می آید. این دو بنای بسیار باشکوه از نظر مکانی در یک محل بنا شده ولی از نظر سبک و روش تفاوتهای بارزی نسبت به همدیگر دارند. (2 سلطانی، معماری سبک اصفهان، مقاله، 1392). رنگ در معماری اسلامی نقش بسیار مهمی را ایفا می کند، رنگ های بکار رفته در کاشیکاری برگرفته از افکارهای مختلف بوده و عقاید مذهبی در بکارگیری شان تأثیر گذار بوده است. از آنجا که این مبحث در کاشیکاری فضای داخلی مساجد قداست خاصی دارد می توان آن را جزو مباحث اثرگذار در القای حس معنوی و غیرمادی بودن در این نوع معماری دانست.

کلیدواژه ها:

رنگ ، معماری اسلامی ، مسجد امام و مسجد شیخ لطف الله ، هنر کاشیکاری