تحولات جمعیتی و مخاطرات انسانی در بوم شهرایرانی

شهر و شهر نشینی در آغاز سده بیست و یکم ( عصر پست مدرن، عصرجهانی شدن، عصر پست متروپلیتن و...) در معرض تحولات بنیادی کمی و کیفی فراوانی قرار گرفته است، تمدن کنونی بیش از پیش شهری شده و تحولات جمعیتی و لایه بندی های اجتماعی پیامدهای ناگواری را بر پیکر هستی اجتماعی وارد آورده، ابعاد سکونتگاه هایشهری روز به روز پیچیده تر و به تبع آن مخاطرات انسانی در زیست بومهای شهری متبلور شده است. در حقیقت امروزه در شهرها با نوعی مغایرت زمان مواجهیم که در آن :• خانه های بزرگتر داریم و خانواده های کوچکتر، راحتی بیشتر و زمان کمتر • متخصص بیشتر و مشکلات بیشتر، داروی بیشتر و سلامتی کمتر • بیشتر خرج می کنیم و کمتر داریم، بیشتر می خریم و کمتر لذت می بریم • ساختمان بلند تر و طبع کوتاه تر داریم، بزرگراه پهن تر و دیدگاه باریک تر داریم • بیشتر می نویسیم و کمتر یاد می گیریم، بیشتر برنامه ریزی می کنیم و کمتر اجرا • فرصت بیشتر و تفریح کمتر داریم، تنوع غذایی بیشتنر داریم و تغذیه ناسالم تر • درآمد بیشتر و طلاق بیشتر داریم، منازل رؤیایی و خانواده های از هم پاشیده تر داریم این مقاله با رویکرد پاتولوژیک و روش تحلیلی، سعی در تبیین مخاطرات انسانی(عمدتا چند بعدی) حاکم بر حیات شهرها بویژه شهرهای ایران در عصر پست متروپلیتن را دارد. یافته های این پژوهش نشا ن می دهند که تحولات جمعیتی در دهه های اخیر و به تبع آن توپوگرافی اجتماعی ناهمگون شهری، مهاجرت، جدایی گزینی اجتماعی، حاشیه نشینی و نارسائی در ارائه خدمات ، آسیب های اجتماعی و عدم توجه به مقوله مهندسی اجتماعی از مهم ترین عوامل مخاطرات انسانی در شهر های کشور می باشند.

کلیدواژه ها:

شهر ، ناپایداری اجتماعی ، مخاطرات انسانی ، بوم شهر ایرانی