تحلیلی بر عوامل پراکنده رویی و روند رشد فیزیکی منطقه یک تهران با استفاده از مدل های آنتروپی و هلدرن

توجه به توسعه کالبدی شهر، بعنوان یک ضرورت اساسی در برنامه های توسعه شهری محسوب می شود. در ایران گسترش سریع فیزیکی شهرها در قالب رشد بدون برنامه و ناموزون در راستای علل مختلف از جمله مهاجرت های بی رویه یکی از مشکلات اساسی شهرها محسوب شده که پدیده ای تحت عنوان پراکنده رویی از نتایج رشد اینگونه می باشد. این پژوهش با مطالعه روند پراکنده رویی و روند رشد فیزیکی منطقه 1 تهران با استفاده از مدل های آنتروپی و هلدرن هدف گذاری گردید. با کاربرد این مدل ها مشخص گردید که گسترش فیزیکی منطقه 1 به تدریج به سمت پراکنده رویی پیش می رود که این امر در ساختار فضایی منطقه نارسایی هایی را ایجاد کرده است. نتایج به دست آمده از مدل آنتروپی شانون نشان داد که طی 10 سال اخیر گسترش فیزیکی منطقه 1 تهران به تدریج به سمت پراکنده رویی پیش می رود، و به کارگیری مدل هلدرن در منطقه 1 تهران نشان داد که در فاصله سال های 1359-1385 حدود 65 درصد از رشد فیزیکی، مربوط به رشد جمعیت و 35 درصد دیگر مربوط به رشد افقی و اسپرال بوده است که به کاهش تراکم ناخالص جمعیت و افزایش سرانه ناخالص زمین شهری منجر گشته است.

کلیدواژه ها:

الگوی رشد شهری ، رشد افقی شهری ، پراکندگی شهری ، مدل شانون و هلدرن منطقه 1 تهران