تحلیلی بر عملکرد خشک کن های موجود در شالیکوبی های استانهای شمال کشور

یکی از عمده ترین کاربردهای خشک کن های کشاورزی در ایران، خشک کردن شالی در مناطبق شمالی کشور می باشد که از سالهای گذشته مورد استفاده قرار گرفته است. صحت عملیات خشک کردن و مدیریت مصرف انرژی در خشک کن های شالی بر کیفیت محصول نهایی، زمان فرآیند و هزینه های مرتبط اثر گذار بوده و در مورد آن بایست دقت قابل توجه ایی اعمال نمود. بررسی های اولیه میدانی نشان می دهد که بیشترین 90 % سیستمهای خشک کن شالی غالب در شمال کشور از نوع بستر خوابیده بوده و برای خشک کردن شلتوک زمان و انرژی زیادی را مصرف می کند. این زمان و مصرف انرژی در مقایسه با خشک کن های هوشمند عمودی به حدود 1/75 برابر هم می رسد. تاثیر سوء اقامت بیشتر از حد در خشک کن و کاربرد دماهای نامتعارف باعث تغییر رنگ در شلتوک، بوی نامطبوع و بروز ترکهای موئین در لایه های زیرین شالی در خشک کن می شود. هر چند که باید تجربه و سابه کار مسئولین فنی کارخانجات تبدیل برنج احترام گذاشت ولی فقدان ابزارهای ساده اندازه گیری و مکانیزمهای کنترل فرآیند در اغلب کارخانه های تبدیل برنج همه ساله موجب اتلاف وقت، انرژی و سرمایه های ملی شده است که نیاز به سیاست گذاری صحیح و حمایت های دولتی در بخشهای تحقیقاتی و اجرایی دارد. در این مقاله بر اساس مشاهدات میدانی انجام شده در استانهای شمالی کشور به بررسی فرآیند کاری کارخانه های شالیکوبی و برخی از چالشهای فنی واجرایی پرداخته شده و برای آنها راه کارهای اجرایی از جمله طرح ممیزی انرژی در واحدهای شالیکوبی و اصلاح ساختار براساس بهینه سازی مصرفی انرژی پیشنهادی می شود.

کلیدواژه ها:

برنج ، شلتوک ، انرژی ، خشک کردن ، شالیکوبی