بازشناسی تجارب ارتقاء کیفیت محیط مسکونی درایران وجهان باتاکیدبررویکردطراحی کالبدی

جدای از شهر و ماهیت شهر در نقاط مختلف دنیا، شهر کانون همه جاذبه های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی است. شهر سازان معتقدند که شهر کانون اصلی همه میراث های فرهنگی، عواطف و احساسات بشری است. پدیده کیفیت محیط شهری را می توان از جمله پدیده هایی دانست که توجه زیادی را در میان برنامه ریزان، اندیشمندان و سایر اقشار جامعه از ابتدای یکجانشینی و به وجود آمدن شهر به خود جلب کرده است. شاید بتوان علت این امر را در مرتبط بودن سلامتی ساکنین شهر باکیفیت محیط شهری دانست. با توجه به دامنه بحث کیفیت محیط شهری مطالعه ای که بتواند کیفیت محیط شهری را در کل یک شهر مورد بررسی قرار دهد غیرممکن و مستلزم صرف هزینه بسیار زیادی می باشد. بر این اساس بیشتر مطالعاتی که در زمینه کیفیت محیط شهری انجام گرفته فقط به بررسی یک یا چند عامل از عوامل موثر بر کیفیت محیط شهری پرداخته اند و یا اینکه در محدوده بسیار کوچکی در حد یک یا چند میدان کیفیت فضایی - کالبدی را مورد مطالعه قرار داده اند. این مقاله نگاهی دارد به مروری بر متون نظری و پژوهش های انجام شده در زمینه کیفیت محیط های مسکونی شهری که نشان دهنده تأکید اکثر محققان بر » نظریه رضایت مندی سکونتی « به عنوان رهیافتی مناسب و کارآمد در سنجش میزان کیفیت محیط است. اطلاعات مورد نظر در این تحقیق به صورت اسنادی و کتابخانه ای، مصاحبه و مطالعه های میدانی فراهم شده است. مقاله حاضر باهدف ارتقاء کیفیت محیط مسکونی در ایران و جهان، سعی دارد مفاهیم، ابعاد، معیارها و روش تحقیق تجارب مختلف را با تاکید بر رویکرد طراحی کالبدی کیفیت شناسایی کند و از دسته بندی های صورت گرفته در بخش های مفهوم، بعد، معیار، شاخص و روش تحقیق در پژوهش های آینده ارتقا کیفیت محیط مسکونی استفاده شود

کلیدواژه ها:

کیفیت محیط ، کیفیت محیط مسکونی ، طراحی کالبدی