ارزیابی پراکنش فضایی ومیزان دسترسی به فضاهای بازشهری جهت مدیریت بحران نمونه موردی: شهرتبریز

بررسی هانشان میدهد که طبق گزارش سازمان ملل درسال 2003 میلادی کشورایران دربین کشورهای جهان رتبه نخست را درتعدادزلزله های با شدت بالای 5.5 ریشتری ودارای یکی ازبالاترین رتبه ها درزمینه اسیب پذیری ناشی ازوقوع زلزله و تعدادافرادکشته شده دراثراین سانحه داشته براساس همین گزارش درکشورایران زلزله وجه غالب رادربین سوانح طبیعی دارامی باشد دراین میان شهرتبریز یکی ازشهرهای بزرگ و مهم ایران اس تکه درنقشه پهنه بندی خطرزلزله ایران درجایگاه پهنه با خطربسیاربالا قراردارد طرح ریزپهنه بندی خطرزلزله شهرتبریز که توسط شرکت تهران پادیرانجام شده درشرایط حداکثری 426هزارنفرتلفات انسانی را برای زلزله تبریزپیش بینی کرده است وجودچنین پتانسیل لرزه ای همراه با وجود بافت های فرسوده و حاشیه ای ازیک طرف و وجود سوابق زلزله های تاریخی پدید امدن یک فاجعه اعظیم انسانی را دراین شهر قابل پیش بینی می کند دراین میان فضاهای بازشهری یکی ازمهمترین عناصروکاربریهای شهری جهت کاهش اثرات زلزله درمرحله اول و اسکان موقت بعدازوقوع زلزله و یکی ازموثرترین ابزارهای مدیریت بحران به حساب می اید اما مهمترین مسئله دراین میان میزان دسترسی به این فضاها می باشد درصورت دسترسی پایین این فضاها عملا غیرقابل استفاده بوده و نمی توانند نقش موثری درمدیریت بحران پس ازوقوع زلزله را ایفا کنند دراین تحقیق تلاش میشود با استفاده ازتوابع تحلیل نرم افزار ARC GIS9.3 ابتدا به شناسایی فضاهای بازدرشهرتبریزاقدام کرد و سپس با پهنه بندی میزان دسترسی درشهرتبریز میزان دسترسی به فضاهای بازدرشهرتبریز مشخص شود نتایج حاکی ازدسترس پایین اکثرفضاهای بازدرشهرتبریز است

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، زلزله - فضاهای باز ، دسترسی ، ARC GIS9.3