مدیریت بحران سیل شهری

اثرات سیل یکی از مهمترین بلایا در جهان است. بیش از نیمی از خسارات سیل در قاره آسیا رخ می دهد. علل سیل ناشی از عوامل طبیعی مانند باران های شدید و جزر و مد بالا و غیره و عوامل انسانی مانند مسدود کردن کانال یا تشدید کانال های زهکشی، استفاده از زمین نامناسب و غیره می باشد. سیل ها ضرر زیان و خساراتی را در زندگی به بار می آورند. افزایش جمعیت ناشی از گسترش شهرنشینی، مناطقی نفوذ پذیر را در برابر سیل های شدید بوجود آورده است. به منظورپیشگیری از وقوع سیل و یا کاهش احتمال وقوع آن می توان از طریق اقدامات ساختاری کنترل سیلاب مانند احداث سد و یا اقدامات غیر سازه ای مانند پیش بینی و هشدار سیل، خطر سیل و مدیریت ریسک، مشارکت عمومی و غیره اقدام نمود. در این مقاله مفاهیم سیاست، برنامه ریزی و بهره برداری در بلایای سیل شهری و مدیریت ریسک توصیف گردیده است. روش تحقیق در این مقاله اسنادی است، که برگرفته از مطالعه اسناد مانند آرشیوها، کتاب ها یا آمار رسمی است.در اغلب کشورهای در حال توسعه، فعالیت های مدیریت بلایای سیل توسط دولت به کار گرفته می شود و مشارکت سازمان های غیر دولتی و بخش خصوصی بسیار محدود است. فعالیت ها بدون هماهنگی مناسب و یکپارچه اعمال می شوند. مدیریت بلایای سیل در کشورهای در حال توسعه عمدتا واکنشی در پاسخی به شرایط اضطراری و بازیابی می باشد. پاسخ واکنشی باید به منظور افزایش اثر بخشی مدیریت و کاهش تلفات زندگی به پاسخ پیشگیرانه تغییر یابد. مدیریت بحران پیشگیرانه (فعال) نیاز به مشارکت بیشتر دولت، سازمان های غیر دولتی و خصوصی و مشارکت عمومی است. این مستلزم صرف تلاش و زمان بیشتر، بودجه بیشتر، تجهیزات، امکانات و منابع انسانی که منجر به ادغام مدیریت بحران سیل برای هر دو دوره زمانی بلند مدت و فعالیت های کوتاه مدت می باشد. چارچوب استراتژیک در مدیریت یکپارچه بحران سیل شامل چهار مرحله است که عبارتند از: 1) آمادگی قبل از تاثیر سیل مانند پیش بینی و هشدار سیل. 2) آمادگی هنگام وقوع سیل. 3) پاسخ اضطراری در طول وقوع سیل و. 4) بهبود و توانبخشی پس از وقوع سیل. نمونه هایی در مورد فاجعه سیل شهری و مدیریت ریسک در تایلند نشان داده می شود و درباره آنها بحث می شود و در انتها نیز نتیجه گیری و توصیه هایی برای بهبود مدیریت سیل شهری ارائه می گردد.