نقش شاخص مشارکت در حکمروایی خوب شهری و افزایش پایداری درآمدهای شهرداری کلانشهر تهران

امروزه مهمترین دغدغه مدیریت شهری در اداره مطلوب تر کلانشهرها که از حجم، اندازه، گستره و جمعیت، دائما رو به تزایدی برخوردار هستند. ارائه م طلوب ترین شکل خدمات رسانی موجب ایجاد بستری مناسب جهت زندگی هر چه مناسب تر شهروندان می باشد. شهرداری ها به عنوان مهمترین متولی مدیریت شهری که نقش اعظمی از انجام امور خدماتی توسعه زیرساخت ها را برعهده دارند، ن هادهایی هستند غیردولتی که جهت حفظ، نگهداری و ارتقا وضعیت کلانشهرها به درآمدهای حاصل از پرداخت های شهروندان متکی هستند. این روند طبیعی در کلانشهرهای کشور از جمله تهران اتفاق نیافتاده و تا اوایل دهه ۶۰ بخش زیادی از درآمدهای شهرداری با پرداختت از طریق دولت تامنی شده است. تاکید بر خ ودکفایی مالی شهرداریها بعد از انقلاب اسلامی و نبود زیرساخت های لازم جهت اتکا مالی سازمان شهرداری به پرداخت های مردمی باعث گردیده منابع مالی شهرداری از روش هایی تامین گردد که ناپایداری درآمدها را به خوبی نشان می دهد. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به میزان مشارکت مردم در افزایش درآمدهای پایدار به عنوان یکی از مهمترین شاخص حکمروایی خوب شهری مورد بحث واقع شده و ضمن بررسی مفاهیم درآمدهای پایدار و راهکارهای آن و نهایتا با بررسی درآمدهای شهرداری تهران در ۷ سال گذشته این نتیجه بدست آمده که کاهش سطح مشارکت های مردمی از م همترین عوامل ناپایداری درآمدها می باشد. بنابراین با بررسی شاخص های حکمروایی خوب شهری و تقویت مشارکتهای مردمی پیشنهاد گردیده تا با تحقق شاخص های حکمروایی، پایداری درآمدها به حداکثر برسد.

کلیدواژه ها:

درآمدهای پایدار ، منابع مالی شهرداری ه ا ، شهرداری تهران ، مشارکت ، حکمروایی خوب شهری