ارزیابی موقعیت مکانی ساختمان های بلند در راستای توسعه پایدار (مطالعه موردی: منطقه 9 شهرداری مشهد)

یکی از راه های دستیابی به شهر پایدار افزایش فشردگی کالبدی درتوسعه ی شهری می باشد اما افزایش فشردگی کالبدی زمانی منجر به توسعه ی پایدار خواهد شد که فشرده سازی با توجه به ویژگی های طبیعی و توان محیط صورت گیرد. بنابراین با توجه به این موضوع آنچه که در منطقه مشاهده می شود این است که ساخت و سازها به ویژه سازه های بلند به سمت ناپایداری حرکت می کند. زیرا گسترش ساخت و سازها بدون توجه به ویژگی های طبیعی منطقه مانند گسل و ... صورت می گیرد روش مورد استفاده دراین مقاله توصیفی- تحلیلی بوده و اطلاعات مورد نظر به روش ا سنادی و کتابخانه ای جمع آوری شده و درتولیدنقشه ها از نرم افزار SIG استفاده شده است. در واقع هدف از این تحقیق ارزیابی موقعیت مکانی ساختمان های بلند با تأکید بر معیارهای زیست محیطی به ویژه گسل می باشد و هدف این است که تا جه اندازه در مکانیابی ساختمان های بلند بر معیارهای زیست محیطی مانند گسل توجه شده است که با توجه به محاسبات صورت گرفته و نقشه های موجود حدود 57% از منطقه 9 در حریم گسل قرار دارد که بیشتر ساختمان های بلند از جمله برج های باران یک و آرمیتاژ هاشمیه واقع در بلوار هاشمیه و باران 2 و آرمیتاژ گلشن واقع در بلوار هفت تیر و همچنین برج های درحال ساخت آبان و الگانت در منطقه 9 در حریم واقع شده اند که این امر باینگر بی توجهی به معیارهای زیست محیطی و توجه بیش از اندازه به معیارهای اقتصادی است که می تواند اثرات زیانباری به همراه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

موقعیت مکانی ، ساختمان های بلند ، توسعه پایدار ، ناپایداری محیطی ، گسل