جستاری پیرامون تهدیدات بخش کشاورزی درحوزه تنوع زیستی وراه کارهای مدیریت آن

تخریب زیستگاههای طبیعی مهمترین تهدید زیستمحیطی صنعت کشاورزی محسوب میشود. انتشار سموم کشاورزی از قبیل آفتکشها، علفکشها و جونده کشها تعادل اکولوژیک را بر هم میزند و برای تنوع زیستی نوعی تهدید به شمار میرود. علاوه بر آن، کاربرد کودهای شیمیایی و کشت گیاهان تراریخت ه ٣ به زیستمندان بومی آسیب میرساند. در زیربخش دامپروری، چرای دام در عرصههای طبیعی فشار اکولوژیک شدیدی را بر تنوع گیاهی و جانوری وارد میسازد. راهکارهای کنترل تهدیدات مذکور، تا حدود زیادی منطبق بر راهبردهای کشاورزی پایدار، به خصوص کشاورزی ارگانیک است. بر این اساس لازم است مصرف سموم علفکش با کنترل مکانیکی، زراعی، رعایت آیش، تناوب و کاربرد مالچ طبیعی، جایگزین گردد. پیروی از الگوی "مدیریت اکولوژیک آفات " ( EPM ) ، به جای "کنترل تلفیقی آفات " ( IPM ) بهترین شیوه مدیریت آفات شناخته میشود. این روش تا حد زیادی از آسیب بر حیوانات غیرهدف و تنوع زیستی میکاهد. حمایت از گردهافشانها و کشت چندمحصولی، تنوع زیستی را در مزارع، باغات و محیطهای اطراف آنها افزایش میدهد و موجب کنترل آفات، پاتوژنهای گیاهی و علفهای هرز نیز میگردد. تغییر الگوی دامپروری سنتی به نیمه سنتی یا صنعتی در کاهش تهدیدات دامپروری در حوزه تنوع زیستی بسیار موثر است. همچنین توسعه و حمایت از زیربخش باغبانی به تنوع جانوری کمک شایانی میکند

کلیدواژه ها:

کشاورزی ، تنوع زیستی ، تهدیدات