لزوم مدیریت شرایط اضطراری مبتنی بر پیشگیری

در طول تاریخ ، جوامع انسانی با بحران ها و مصیبت های زیادی رو به رو بوده اند. با پیشرفت و تحول جوامع انسانی ، ورود به عصر صنعت ، شهرنشینی ، فناوری و تکنولوژی ، دامنه ی مخاطرات متنوع تر و بر شدت و بزرگی بحران ها و عواقب آنها افزوده شده است.لذا مدیریت بحران و کاهش آسیب پذیری از اهمیت بیش از پیش برخوردار شده است. با بروز هر سانحه طبیعی روند توسعه کشورهای آسیب دیده از آن سانحه دچار تغییراتی می گردد. در برخی از کشورها ، پس از رخداد سوانح طبیعی فرصتی به وجود می آید تا روند بازسازی ، توسعه را سرعت بخشد ولی در برخی دیگر از کشورها بروز بلایای طبیعی باعث توقف برنامه های توسعه ای و گاهی باعث پسرفت آن کشورها می شود. به دلیل اینکه تمام جوامع بشری به نحوی مورد تهدید بلایای طبیعی قرار دارند بنابراین شرط بسیار مهم در کاهش اثرات سوانح طبیعی ، کاهش ریسک آن سوانح است. با این شرایط استفاده از اصطلاحاتی همچون دفاع شهری ، مدیریت فوریت ها ، اقدامات بشردوستانه ، به تدریج جای خود را به مدیریت جامع خطر بلایا داده اند. در این رویکرد تنها به عملیات پاسخ در یک حادثه پرداخته نمی شود ، بلکه با رویکرد پیشگیرانه ، سیکل مدیریت خطر آن حادثه با توجه به اجزا مخاطره و آسیب پذیری مورد توجه قرار می گیرند. در مدیریت بحران بحث این است که نیروهای امدادی چگونه به فعالیت بپردازند و به امداد و نجات مشغول شوند. در تعریف از مدیریت بحران ، بیشتر فاز مقابله مطرح بود؛ یعنی حادثه رخ بدهد و آنگاه انسان چه کند و چگونه بعد از حادثه را مدیریت کند. این در حالی است که در بخش پیشگیری تدابیری اتخاذ می شودتا حادثه از هر نوعی رخ ندهد که این نوع تدابیر معمولا سخت افزاری هستند. همچنین اگر حادثه ای رخ داد ، عوارض و خرابی های کمتری حاصل شود. ضمن آنکه آماده سازی و آموزش مردم هم باید انجام شود. مباحث نرم افزاری در این بند مطرح می شوند و برنامه سازمان ها و آمادگی آنها هم مطرح است. اگر حادثه ای رخ داد ، پس از مقابله ی صحیح ، بازسازی و بازتوانی ، اثربخشی هم انجام می شود. در این مقاله سعی بر آن است تا از روش کتابخانه ای و با استفاده از تعابیر و مفاهیم و بررسی ادبیات نظری به راهبردهای مختلف پیشگیری اشاره نماید.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، بحران ، اضطراری ، خطرپذیری ، پیشگیری