بررسی اثرات اجرای پروژه هلالی آبگیر بر روند اصلاح و احیا مراتع با الگو گیری از جلوه های دانش بومی در استان خراسان جنوبی (مرتع تخویج و تشوند (شهرستان در میان)

اغلب مراتع ایران درمحدوده آب وهوایی خشک و نیمه خشک واقع شده اند و دراین نواحی بخش اعظم بارندگی جهت رشدگیاهان مورد نیاز است و باید درهمان نقطه ای که نازل میشود ذخیره شده و به مصرف گیاه برسد شرایط فعلی مراتع استان خراسان جنوبی به گونه ای است که قسمت اعظم آن درنتیجه بهره برداریهای بیرویه طی سالیان دراز پوشش گیاهی مرغوب کاهش یافته و علاوه برجاری شدن رواناب ها لگدکوب شدن خاک سطحی و تردد بیش ازحددام نیز باعث تشدید فرسایش آبی و بادی هدررفت مواد غذایی خاک شورشدن و ازهم پاشیدگی ساختمان آن شده است ازاین رو اجرای عملیات بیومکانیک خاک به منظور افزایش نفوذپذیری و ذخیره نزولات آسمانی اجتناب ناپذیر است که علاوه برحفظ خاک منجر به افزایش کمی و کیفی تولید علوفه نیز خواهد شد دراین راستا شیوه های مختلفی تحت عنوان پروژه های استحصال آب باران و ذخیره نزولات اسمانی درطرح بهبود و اصلاح مراتع درمناطق خشک و نیمه خشک مطرح میشود تحقیق حاضر نشان میدهد که اجرای عملیات احیایی ذخیره نزولات اسمانی توام با بذرپاشی به روش هلالی ابگیر تاثیر قابل ملاحظه ای برافزایش تقویت و بهبود پوشش گیاهیو تولید علوفه درمراتع دارد به گونه ای که پس ازگذشت 5 سال اززمان اجرای پروژه میزان پوشش گیاهی حدود بیش از2برابر افزایش یافته و ازطرفی افزایش میزان تولید علوفه قابل برداشت مرتعی طی سنوات نرمال و فاقد خشکسالی حدود 40 کیلوگرم و درسنوات خشکسالی 25کیلوگرم علوفه خشک درهکتار می باشد

کلیدواژه ها:

مناطق خشک ، ذخیره نزولات ، خراسان جنوبی ، هلالی آبگیر