فرآ: یک برنامه جدید آموزش مهندسی مبتنی بر همکاری صنعت و دانشگاه

مهندسان می توانند نقش برجسته ای در توسعه جوامع داشته باشند و بدین منظور لازم است توانایی های متعدد و متنوعی را کسب کنند. ما حصل این توانایی ها در داشتن قابلیت شناسایی و تعریف و ارائه راه حل های خلاقانه برای مسایل بروز پیدا می کند. درنتیجه، آموزش مهندسان به نحوی که قادر به ایفای چنین نقشی در جامعه باشند اهمیت زیادی در فرآیند توسعه دارد. ویژگی مهم دوره های آموزش مهندسی پس از جنگ جهانی دوم، توجه زیاد و نامتناسب آنها به آموزش علوم پایه و مهندسی و کم توجهی به آموزش مهارت های لازم در حرفه مهندسی بوده است. در این میان، و به طور همزمان، دوره های آموزش تکنسین در اغلب کشورها نیز رو به افول گذاشته و مورد حمایت و استقبال قرار نگرفته است. در نتیجه، در نیمه پایانی قرن بیستم در اغلب کشورها بسیاری از مهندسان مشغول انجام پژوهش های مهندسی بوده و آمادگی و علاقه بیشتری برای طی دوره های تحصیلات تکمیلی و اشتغال در مراکز دانشگاهی یا موسسات پژوهشی داشتند و مراکز صنعتی به تدریج با مشکل تامین نیروی انسانی کارآمد مواجه شده و مجبور به صرف وقت و هزینه زیاد برای برگزاری دوره های آموزشی بدو خدمت و یا طی خدمت می شدند. از حوالی ابتدای قرن بیست و یکم، موضوع تحول در آموزش مهندسی بصورت جدی در دستور کار دانشگاه ها و مراکز آموزش مهندسی در بسیاری از کشورها قرار گرفت. از جمله، نظام ارزیابی کیفیت آموزش مهندسی آمریکا به جای تمرکز بر برنامه ها و ورودی های آموزش (دروندادها)، رویکرد جدید خروجی (برونداد) محوری را برگزید که در آن به توانایی های دانش آموختگان (و نه محتوای برنامه های آموزشی) توجه می شد. در پاسخ به چنین نظام ارزیابی کیفیتی، دانشگاه های معتبر دنیا نیز در صدد تغییر برنامه های آموزش مهندسی خود برآمدند. از جمله می توان به برنامه CDIO اشاره کرد که آموزش مهندسی را در چارچوب چرخه فعالیت های مهندسی برنامه ریزی و اجرا می کند. اهمیت این برنامه در آن است که اصول و روش های آن بخوبی مستند شده و مورد استفاده تعداد قابل توجهی از دانشگاه های معتبر جهان قرار گرفته است. پیشنهادات دیگری نیز برای تاکید بر مهارت افزایی در آموزش مهندسی ارائه شده اند که برخی از آنها عبارتند از:

کلیدواژه ها:

آموزش مهندسی ، ارتباط با صنعت ، اهداف یادگیری ، مهارت آموزی