طراحی فرهنگسرا هنرهای بومی استان سیستان و بلوچستان با رویکرد معماری زمینه گرا در شهر زاهدان

با ایجاد و شکل گیری فرهنگسراها و مراکز فرهنگی و آموزش امور اجتماعی و فرهنگی و در راستای هویت اجتماعی و شهرنشینی این هدف را می توان موثر دانست. زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازیست که زمینه را به مثابه رویدادهای تاریخی پنداشته و عناصر شهر در درون آن شناخته، پرداخته و ساخته می شود. بی توجهی مدیریت شهری به مراکز شهری در جریان رشد شتابان شهرنشینی، این مراکز را با مشکلات و مسائل متعددی رو به رو کرده که از جمله آن می توان به بی توجهی به مفاهیم و لایه های طبیعی و انسان ساخت بستر شهرها، ناپایداری و کاهش کیفیت شهری و محدود شدن به زمان خاص، اغتشاش بصری و به وجود آمدن بحران هویت اشاره کرد. در این مقاله سعی شده تا وجوه گوناگون این گرایش اعم از زمینه گرایی کالبدی، فرهنگی – اجتماعی، تاریخی، اقلیمی-زیستی، محیطی بررسی و جایگاه آن در شهرسازی معاصر روشن شود. روش تحلیلی حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی بوده و از اطلاعات مورد نیاز از شیوه های کتابخانه ای، میدانی، استنباط آماری و با استفاده از ابزاهایی نظیر نقشه، عکس و ... صورت گرفته است. پس از ارائه و بررسی آمار بدست آمده از مولفه ها در مورد زمینه گرایی و شاخصه های آن جداولی تهیه شده است، و بر اساس نمونه موردی و جدول SWOT کمک به بررسی در این پژوهش، بهره گیری از عناصر معماری که مبحث تاریخی سنتی و اقلیمی، ریتم، تقارن، تناسب و سلسه مراتب مباحث انسان مداری و احترام به طبیعت و پوشش گیاهی در طرح با طراحی نیازهای جامعه در شهر زاهدان و معماری زمینه گرا مورد بررسی می باشد.

کلیدواژه ها:

فرهنگسرا ، هنرهای بومی ، معماری زمینه گرا