برنامه ریزی کاربری سرزمین مناطق جنگلی و کوهستانی زاگرس با استفاده از GIS

مناطق جنگلی و کوهستانی زاگرس به خاطر شرایط خاص پوشش گیاهی، منابع آب زیرزمینی، توپوگرافی، خاک شناسی، اقلیمی و قابلیت دسترسی و استراحتی شاهد کاربری گسترده کشاورزی و مرتعداری، روستائی، تفرجی است. آسیب پذیری بالای اکو- زیست محیطی و نتایج منفی ناشی از فعالیت های انسانی این گستره از کشور را با خطر جدی تخریب محیط زیست ساخته است . در این شرایط برنامه ریزی اصولی و مجتمع یا همه جانبه کاربری سرزمین ابزاری است پایه ای و اصولی که موانع و قابلیت های توسعه و آسیب پذیری زیست محیطی منطقه را در کنار هم قرار داده و زمینه توسعه منطقی و پایدار را فراهم می نماید. فرایندی است که فعالیت های یا کاربریها مختلف را مانند کشاورزی، صنعت، تفرج یا حفاظت را به واحدهای خاصی از یک منطقه اختصاص می دهد یک فرایند پیچیده که نه فقط برنامه ریز به انتخاب فعالیت ها بلکه به عمل آن و تاثیر محیط بر آنها نیز اهمیت ب خرم آباد اقدام به تهیه نقشه های منابع اکو لوژیک Ĥ می دهد. به منظور آمایش سرزمین حوزه سرخ پایدار (نقشه شکل زمین، نقشه خاک، نقشه زمین شناسی، نقشه پوشش گیاهی) و اکولوژیک ناپایدار (نقشه اقلیم، نقشه منابع آبی و نقشه فرسایش) گردید. سپس اقدام به ارزیابی توان اکولوژیک جهت کاربری های مختلف (کاربری کشاورزی و مرتعداری، کاربری جنگلداری، کاربری توریسم گسترده، کاربری توریسم متمرکز، کاربری حفاظت و توسعه روستائی) از طریق سیستم های اطلاعات جغرافیایی گردید. همچنین در بخش اقتصادی - اجتماعی نقشه های کاربری وضع موجود، شبکه جاده ها، درآمد، تراکم جمعیت و تعداد دام و... از طریق سیستم های اطلاعات جغرافیایی تهیه گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که به طور کلی در مجموع 61/5 درصد مساحت حوزه برای توریسم متمرکز، 81/29 درصد برای توریسم گسترده، 47/35 درصد برای حفاظت، 57/30 درصد برای جنگلداری، 24/41 درصد برای کشاورزی و مرتعداری، 85/4 درصد برای توسعه روستائی واجد توان در سطوح مختلف بوده اند. نتایج نهایی آمایش سرزمین حوزه نشان داد که به ترتیب کاربریهای حفاظت، کشاورزی و مرتعداری ، تفرج گسترده، جنگلداری و تفرج متمرکز بیشترین و کمترین سطح کاربری های آتی منطقه را تشکیل میدهند.

کلیدواژه ها:

مدیریت کاربری سرزمین ، ، پایداری کاربری سرزمین ، حوزه سرخآب ، GIS