تاثیر قابلیت نوآوری و انعطاف پذیری استراتژیک بر عملکرد شرکت های کوچک و متوسط با نقش میانجی مزیت رقابتی

هدف اصلی این تحقیق، شناسایی چگونگی تاثیر قابلیت های نوآورانه و انعطاف پذیری در اتخاذ تصمیمات استراتژیک بر بهبود عملکرد SMEs است، با این فرض که این تاثیر از طریق ایجاد یا تقویت مزیت های رقابتی صورت می گیرد. جامعه آماری این پژوهش را کارمندان شرکت های کوچک و متوسط تولیدی خشکبار در شهر تهران تشکیل می دهند. روش نمونه گیری از نوع غیر احتمالی در دسترس بوده که بر اساس سهولت دسترسی به پاسخ دهندگان صورت پذیرفته است. برای پردازش آماری داده ها، از دو سطح تحلیل استفاده شده است: در سطح توصیفی، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل گردیده اند. در سطح استنباطی و برای آزمون فرضیه ها، از روش معادلات ساختاری (SEM) مبتنی بر حداقل مربعات جزئی (PLS-SEM) و با بهره گیری از نرم افزار SmartPLS ۴ استفاده شده است. یافته ها به وضوح نشان دادند که هم قابلیت نوآوری و هم انعطاف پذیری استراتژیک، تاثیر مثبت و معناداری بر ایجاد و تقویت مزیت رقابتی در شرکت های موردمطالعه دارند. همچنین، پژوش نشان داد که قابلیت نوآوری، انعطاف پذیری استراتژیک و مزیت رقابتی، هر یک به صورت مستقیم، بر عملکرد شرکت های کوچک و متوسط تاثیر مثبت و معناداری می گذارند. مهم تر آنکه، نتایج تائید کردند که مزیت رقابتی نقش میانجی را در رابطه میان قابلیت نوآوری و عملکرد شرکت ایفا می کند؛ به این معنی که قابلیت نوآوری، ابتدا منجر به افزایش مزیت رقابتی شده و سپس این مزیت، عملکرد شرکت را بهبود می بخشد. همچنین، مزیت رقابتی در رابطه بین انعطاف پذیری استراتژیک و عملکرد شرکت نیز نقش میانجی ایفا می کند. در خصوص نقش تعدیل کننده شدت رقابت، نتایج حاکی از آن است که شدت رقابت رابطه میان قابلیت نوآوری و عملکرد شرکت را تعدیل می کند، اما رابطه میان انعطاف پذیری استراتژیک و عملکرد شرکت را تعدیل نمی کند.

کلیدواژه ها:

قابلیت نوآوری ، انعطاف پذیری استراتژیک ، عملکرد شرکت ، مزیت رقابتی ، شدت رقابت