پارک ملی دریاچه ارومیه و بررسی علل زوال آن

دریاچه ارومیه بزرگترین دریاچه درون سرزمینی و دومین دریاچه شورجهان می باشد و از نظر اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و گردشگری حائز اهمیت فراوان است. دریاچه ارومیه و جزایر داخل آن به عنوان پارک ملی دریاچه ارومیه نامگذاری و تحت حفاظت سازمان محیط زیست قرار گرفته است. ازتالاب های بین اللملی استان آذربایجان غربی می­باشد که درسال ١٩٧٦ با تصویب دبیرخانه برنامه انسان و کره مسکون به شبکه اندوخته های زیست سپهر جهانی پیوسته است. در چند سال اخیر به دلیل کم توجهی به جنبه­های زیست محیطی دریاچه اقداماتی صورت گرفته که سبب ایجاد مسائل مختلفی از قبیل آلوده و شور شدن آب دریاچه، از بین رفتن آبزیان(از جمله آرتمیا مهمترین موجود این دریاچه)، کاهش مهاجرت پرندگان و در مواردی مسموم شدن پرندگان مهاجر، از بین رفتن زیستگاههای حیات وحش منطقه، کاهش سفرها به منطقه و ...شده است. عمده ترین این اقدامات عبارتند از احداث جاده میانگذر، کاهش حقابه زیست محیطی دریاچه، سه برابر شدن سطوح زیر کشت منطقه، احداث سدهای بی­رویه صرفا برای کشاورزی، ورود فاضلاب های کشاورزی آلوده به انواع مختلف کودهای شیمیائی و... مسائل و مشکلات ناشی از عوامل فوق می­باشند که نهایتا نابودی و خشک شدن دریاچه را سبب می­شوند. در پایان با توجه به نظرات کارشناسانه جهاد کشاورزی به عنوان اصلی­ترین عامل خشکی دریاچه شناسایی شد.

کلیدواژه ها:

دریاچه ارومیه ، جاده میانگذر ، اکولوژی ، ­خشکیدن ، کشاورزی ، حقابه