اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر ارزیابی شناختی در کودکان طلاق

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر ارزیابی شناختی در کودکان طلاق انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی ۱۲۹ کودک دختر طلاق ۱۰ تا ۱۲ ساله در ۱۰ مدرسه شهر محمودآباد در بهار سال ۱۴۰۳ تشکیل داده. ابتدا با اعلام فراخوان و در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج بین تمامی افراد جامعه پرسشنامه مشکلات رفتاری کوای و پترسون (۱۹۸۷) توزیع شد. سپس ۳۰ نفر که نمره بیشتر از ۸۸ در مشکلات رفتاری داشته اند به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش ۱۵ نفره و کنترل ۱۵ نفره جایگزین شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه ارزیابی شناختی کودکان زاتر و چاسین (۱۹۸۳) استفاده شد. برای گروه آزمایش از مداخله درمان شناختی رفتاری کندال (۱۹۹۴) در ۱۶ جلسه ۴۵ دقیقه ای اجرا گردید. مداخله صرفا بر روی گروه آزمایش استفاده شد و برای گروه کنترل مداخله صورت نگرفت. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تحلیل قرار گرفت و یافته ها نشان داد بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه آزمایش و کنترل در ارزیابی شناختی در کودکان طلاق تفاوت معنی داری وجود دارد. به طور کلی درمان شناختی رفتاری بر ارزیابی شناختی در کودکان طلاق اثربخش است. با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش توجه به نقش درمان شناختی رفتاری در ایجاد تغییرات در ارزیابی شناختی تلویحات درمانی مهمی را در بر دارد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، شناختی ، درمان شناختی رفتاری ، کودکان طلاق