جایگاه داوری در نظام حقوقی ایران و مقایسه آن با اسناد بین المللی

داوری به عنوان یکی از شیوه های نوین و موثر حل وفصل اختلافات، جایگاهی برجسته در نظام های حقوقی داخلی و بین المللی یافته است. در ایران نیز با گسترش روابط تجاری و نیاز به کاهش حجم پرونده های دادگستری، ضرورت بازاندیشی در جایگاه و ساختار داوری در حقوق داخلی بیش از پیش احساس می شود. هدف اصلی این پژوهش، تحلیل تطبیقی جایگاه داوری در نظام حقوقی ایران با اسناد و قواعد معتبر بین المللی نظیر کنوانسیون نیویورک ۱۹۵۸، قانون نمونه آنسیترال، کنوانسیون واشنگتن (ICSID) و قواعد مراکز داوری بین المللی نظیر ICC، LCIA و SIAC است؛ به منظور ارزیابی میزان انطباق مقررات داخلی با استانداردهای جهانی و شناسایی خلاهای موجود. این مطالعه با رویکرد تحلیلی توصیفی و با بهره گیری از روش کتابخانه ای، به بررسی تطبیقی مواد قانونی و اسناد بین المللی در حوزه داوری پرداخته است. تحلیل محتوای کیفی منابع حقوقی و تطبیق مفاهیم کلیدی همچون ماهیت داوری، از جمله مراحل اصلی پژوهش بوده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که اگرچه حقوق ایران با تصویب قانون داوری تجاری بین المللی گام های مثبتی در راستای هم سویی با حقوق بین الملل برداشته، اما در حوزه هایی نظیر استقلال داور، شفافیت رویه، و حذف محدودیت های غیرضروری، نیازمند اصلاحات جدی و تطبیق بیشتر با رویه های پذیرفته شده بین المللی است.

کلیدواژه ها:

اسناد بین المللی داوری ، حل و فصل اختلافات ، داوری ، کنوانسیون نیویورک ، قانون نمونه آنسیترال