قربانی کردن و ذبح نفس در اشعار کلاسیک پارسی

قربانی کردن نمادی است از ذبح نفس به منظور نزدیکی به خدا و رسیدن به عشق ابدی برای انسان های والا که اصلا اسیر نفس نیستند و اسارت دنیوی ندارند و تمامی اعمال آنها تقرب محض است. در این مقاله سعی بر آن است تا به قربانی نفس که هدف نهایی قربانی است پرداخته شود و از دیدگاه های شاعران مختلف ادب کلاسیک مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اشعار کلاسیک ، پارسی ، ذبح ، قربانی ، نفس