ارزیابی نقش بانکداری الکترونیک بر اثرگذاری سیاست پولی با توجه به مجرای وام دهی بانک های تجاری (1391-1380)

دولت ها همواره یکی از بخش های موثر در رسیدن به رشد اقتصادی را بخش پولی می دانند. بسیاری از اقتصاددانان بر این دیدگاه که سیاست های پولی در کوتاه مدت بر تولید و تورم موثر هستند، توافق نظر دارند. ولی اختلاف نظر آنها بر سر مجراهای اثرگذاری سیاست پولی و اهمیت آنها نسبت به یکدیگر است. در این میان نقش مجرای اعتباری و به طور مشخص مجرای وام دهی بانک به عنوان یکی از مجاری مهم انتقال پولی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. استفاده گسترده از ابزارهای پرداخت در بانکداری الکترونیک می تواند بانک های مرکزی را در حوزه هایی مانند سیاست پولی، نظارت بانکی، نظارت بر نظام پرداخت و ثبات نظام مالی تحت تاثیر قرار دهد. جایگزینی پول الکترونیک به جای پول نقد و کاهش تقاضا برای سپرده های معاملاتی، بر حجم پول و عملکردهای مکانیزم انتقال سیاست پولی تاثیر می گذارد. بنابراین به دلیل اهمیت مطالعه پیرامون این مسئله، این پژوهش به بررسی مجرای وام دهی بانک های تجاری در شرایط وجود بانکداری الکترونیک پرداخته است. الگوی به کار رفته در پژوهش به روش گشتاورهای تعمیم یافته (GMM)، برای بانک های تجاری ایران طی دوره زمانی 1391-1380 برآورد شده است. این روش، مدل را به صورت مدل تابلویی پویا درنظر می گیرد و ابزارهایی را جهت اعتبار و بهبود تخمین ها وارد می کند. برای سنجش این ابزارها از آزمون سارگان استفاده شده است. نتایج برآورد الگو بیانگر آن است که در شرایط وجود بانکداری الکترونیک، شاخص سیاست پولی (تغییرات نسبت سپرده قانونی) تاثیر منفی بر رشد حجم سپرده ها و تسهیلات اعطایی می گذارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت در شرایط وجود بانکداری الکترونیک، مجرای وام دهی سیاست پولی در ایران تایید می شود، اما از آن جا که این اثر بسیار ناچیز است عملاً کارایی سیاست پولی و کارکرد مجرای وام دهی از اعتبار ساقط می شود.

کلیدواژه ها:

مجرای وامدهی بانک ، سیاست پولی ، بانکداری الکترونیک ، تسهیلات بانکی ، نقدینگی بانک