تاثیر خودآگاهی و هوش هیجانی در تقویت مهارت های اجتماعی

در دنیای پیچیده و پرچالش، امروز مهارتهای اجتماعی به عنوان یکی از ارکان اساسی موفقیت فردی حرفه ای و اجتماعی شناخته می شوند. رشد و توسعه این مهارتها مستلزم برخورداری از ویژگیهای روانشناختی خاصی است که خودآگاهی و هوش هیجانی از مهمترین آنها به شمار می آیند. هدف از این مقاله مروری بررسی نقش و تاثیر دو مولفه مهم روان شناختی یعنی خودآگاهی و هوش هیجانی در تقویت و بهبود مهارتهای اجتماعی است بر اساس یافته های حاصل از مطالعات گذشته. خودآگاهی به عنوان توانایی درک دقیق هیجانات، افکار و رفتارهای درونی نقش مهمی در مدیریت ارتباطات و ارتقاء تعاملات بین فردی دارد. همچنین، هوش هیجانی که شامل درک، ارزیابی و تنظیم هیجانات خود و دیگران است، یکی از عوامل تعیین کننده در موفقیت اجتماعی و بین فردی محسوب می شود. مطالعات مختلف نشان می دهند که افرادی با سطح بالاتری از خودآگاهی و هوش هیجانی نه تنها از مهارتهای ارتباطی موثرتری برخوردارند، بلکه در مواجهه با تعارضات و موقعیت های استرس زا نیز عملکرد مطلوب تری از خود نشان می دهند. این افراد قادرند بهتر همدلی کنند، شنوندگان فعال تری باشند و در گروه های اجتماعی نقش موثرتری ایفا کنند. با توجه به این شواهد، آموزش و ارتقاء این مهارتها از سنین پایین و در نظام های آموزشی، خانواده ها و برنامه های مشاوره ای می تواند نقش موثری در افزایش کیفیت زندگی فردی و اجتماعی ایفا نماید. این مقاله با هدف ایجاد درک جامع تری از این دو مولفه و بررسی ادبیات نظری و پژوهشی مرتبط، به تحلیل نقش آنها در پرورش مهارتهای اجتماعی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

خودآگاهی ، هوش هیجانی ، مهارتهای اجتماعی ، سلامت روان ، تعامل بین فردی ، آموزش روان شناختی