بررسی میزان تاثیر روایت گری داستانی توسط خود دانش آموز بر تقویت مهارت های زبانی در دوره ابتدایی

در سالهای اخیر توجه به روشهای خلاق در آموزش زبان به دانش آموزان ابتدایی اهمیت بیشتری پیدا کرده است. یکی از روشهایی که به نظر میرسد تاثیر عمیقی بر رشد مهارتهای زبانی دارد، روایتگری داستانی توسط خود دانش آموز است. در این فرایند، کودک تنها شنونده یک داستان نیست بلکه خودش در نقش راوی ظاهر میشود داستان را از نگاه خودش بازگو میکند آن را با تخیل و تجربه شخصی ترکیب مینماید. این پژوهش تلاش دارد بررسی کند که چنین رویکردی تا چه اندازه میتواند به گسترش دایره واژگان تقویت جمله سازی و بهبود مهارتهای گفتاری و شنیداری منجر شود از طریق برنامه ریزی فعالیتهایی که روایتگری را به عنوان بخش اصلی آموزش در نظر میگیرد، میتوان دانش آموز را به مشارکتی فعال واداشت جایی که زبان به ابزاری زنده برای بیان فکر و احساس تبدیل میشود. با قرار گرفتن کودک در موقعیتهای واقعی یا خیالی برای بازگو کردن داستان ذهن او به شکلی پویا درگیر ساخت معنا میشود. در نتیجه نه تنها یادگیری زبان عمیق تر رخ میدهد بلکه اعتماد به نفس زبانی نیز تقویت می.شود این مقاله به دنبال آن است که شواهدی عملی برای این فرض فراهم کند و پیشنهادهایی کاربردی برای کلاس درس ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

روایت گری داستانی ، مهارتهای زبانی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش خلاق