اثر بخشی واقعیت درمانی بر امید به زندگی و باورهای خودکارآمد دانش آموزان ابتدایی به استرس پس از سانحه شهرستان ایذه در سال ۱۴۰۰

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی بر امید به زندگی و باورهای خودکارآمد دانش آموزان ابتدایی مبتلا به استرس پس از سانحه شهرستان ایذه در سال ۱۴۰۰ بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ابتدایی که دچار استرس پس از سانحه شدند بود و نمونه پژوهش شامل ۳۰ نفر بوده که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر (۱۹۹۵) و پرسشنامه خودکارآمدی اولندیک و همکاران اولندیک (۱۹۸۴) بود. طرح پژوهش حاضر یک پژوهش بصورت نیمه تجربی از نوع پیش آزمون - پس آزمون و گروه گواه بود. نتایج نشان داد که واقعیت درمانی باعث بهبود امید به زندگی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است همچنین واقعیت درمانی باعث بهبود باورهای خودکارآمد در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، امید به زندگی ، باورهای خودکارآمد ، استرس پس از سانحه