ضرورت های توجه به تربیت اجتماعی در نظام آموزش عمومی ایران

تربیت اجتماعی به معنای پرورش دانش، نگرش و مهارتهای مورد نیاز برای زندگی اجتماعی است و به عنوان مهم ترین شاخصه رشد و سواد اجتماعی افراد یک جامعه به شمار میرود. برخی از مالک های مهم تربیت اجتماعی عبارتند از آگاهی، مشارکت، مدارا و اعتماد. پدران و مادران، مربیان و معلمان مدارس زیربنای تربیت اجتماعی افراد را پیریزی می کنند. آموزه های قرآن کریم در تعلیم و تربیت، متوجه سه محور بوده که عبارت است از آمادگی پذیرش در متربی، عالم و عامل بودن مربی و رعایت شرایطی همچون دلسوزی، موعظه احسن و اخلاق حسنه در القای تربیت. از آثار مهم تربیت اجتماعی بر افراد می توان به مواردی همچون فراگیری همزیستی اجتماعی، آمادگی برای قبول مسئولیت های اجتماعی، دوری از آسیب های اجتماعی و نپذیرفتن تبعیض و بیعدالتی اشاره نمود. تربیت اجتماعی یکی از مهم ترین کارکردهای نظام آموزشی به طورعام و برنامه درسی به طور خاص، ناظر بر ایجاد و رشد مجموعه ای از شناخت ها، عواطف و مهارت های اجتماعی در دانش آموزان است، تربیت اجتماعی به معنای پرورش دانش ها، نگرش ها و مهارت های مورد نیاز برای زندگی اجتماعی است و نسبت به سایر اهداف آموزش عمومی دارای نوعی اولویت و تقدم اخلاقی است. در این پژوهش سعی می شود با روش اسنادی به بررسی ضرورت های توجه به تربیت اجتماعی در نظام آموزش عمومی ایران پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

آموزش عمومی ، تربیت ، تربیت اجتماعی ، تعلیم وتربیت