بررسی اثرگذاری روشهای تدریس نوین در دوره ابتدایی و تحلیل فرصتها و چالشهای آنها

در این پژوهش، نقش و تاثیر روشهای نوین تدریس در ارتقای کیفیت آموزش در دوره ابتدایی مورد بررسی قرار گرفته است. در مقدمه، با توجه به تغییرات گسترده در نیازهای آموزشی قرن بیستویکم، ضرورت بازنگری در شیوههای سنتی تدریس و حرکت بهسوی رویکردهای فعال، خلاقانه و دانش آموزمحور تبیین شده است. روش تحقیق بهصورت کتابخانهای و با تحلیل محتوای مطالعات علمی منتشرشده در پنج سال اخیر انجام شده است. در بخش تحلیل یافته ها، نتایج مطالعات نشان میدهد که بهکارگیری روشهایی نظیر یادگیری مبتنی بر پروژه، آموزش بازیمحور، فناوریهای نوین آموزشی و فعالیتهای مشارکتی، موجب ارتقای سطح یادگیری مفهومی، تقویت مهارتهای اجتماعی، افزایش انگیزه تحصیلی و مشارکت فعال دانش آموزان شده است. همچنین، این روشها به رشد عاطفی و تقویت روحیه خلاقیت، مسئولیتپذیری و اعتماد به نفس دانش آموزان کمک کردهاند. با این حال، چالشهایی همچون کمبود منابع، عدم آشنایی کافی معلمان، ضعف زیرساختهای فناورانه، و ناهماهنگی برنامه درسی با رویکردهای نوین، اجرای موفق این روشها را با محدودیتهایی مواجه کرده است. در بخش نتیجهگیری، تاکید شده که تحقق کامل ظرفیتهای روشهای نوین تدریس نیازمند اصلاحات ساختاری، توانمندسازی حرفهای معلمان، بازنگری در شیوههای ارزشیابی، تقویت مشارکت والدین، و حمایت مدیریتی و سیاستگذاری است. در مجموع، یافته های این مطالعه بیانگر آن است که روشهای نوین تدریس، اگر بهطور علمی، هدفمند و با در نظر گرفتن زمینه های اجرایی و فرهنگی پیاده سازی شوند، میتوانند نقش موثری در بهبود کیفیت آموزش ابتدایی و تربیت دانش آموزانی خلاق، متفکر و توانمند ایفا کنند.

کلیدواژه ها:

آموزش ابتدایی ، روش های نوین تدریس ، یادگیری فعال ، خلاقیت آموزشی