اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر تعامل والد-کودک، خودکارآمدی والدینی و استحکام من در مادران کودکان با مشکلات رفتاری برونی شده

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر تعامل والد-کودک، خودکارآمدی والدینی و استحکام من در مادران کودکان با مشکلات رفتاری برونی شده بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران کودکان سنین پیش از دبستان با مشکلات رفتاری برون سازی شده مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۴۰۳ بودند. نمونه گیری به شیوه در دسترس انجام گردید. برای نمونه گیری، سیاهه رفتاری کودک آیبرگ به عنوان آزمون غربالگری برای افراد حاضر به همکاری در پژوهش اجرا گردید و با تعیین نمرات در مشکلات رفتاری، افراد نمونه انتخاب شده و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های استحکام من بشارت (۱۳۹۵)، رابطه والد کودک پیانتا (۲۰۱۱) و خودکارآمدی والدینی دومکا (۱۹۹۶) بود. همچنین بر روی مادران گروه آزمایش جلسات آموزشی مهارت های ارتباطی در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه اجرا شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss-۲۴ و به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی بر تعامل والد-کودک، خودکارآمدی والدینی و استحکام من در مادران کودکان با مشکلات رفتاری برونی شده اثر بخش است.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت های ارتباطی ، تعامل والد-کودک ، خودکارآمدی والدینی ، استحکام من ، مشکلات رفتاری برونی شده