تاثیر نیرومندی من بر شادمانی زناشویی با نقش میانجی ابرازگری هیجانی در زنان متاهل شهر اصفهان

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر نیرومندی من بر شادمانی زناشویی با نقش میانجی ابرازگری هیجانی در زنان متاهل شهر اصفهان بود. روش پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع همبستگی بود که در چارچوب مدل سازی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه ی آماری شامل کلیه ی زنان متاهل ساکن شهر اصفهان در سال ۱۴۰۳ بود. نمونه های به حجم ۲۸۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه شادمانی زناشویی آرزین و همکاران (۲۰۱۴)، پرسشنامه نیرومندی من مارک استروم و همکاران (۲۰۰۲) و پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز ۱۹۹۰ بود. داده ها با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزارهای آماری تحلیل شدند. نتایج بهدست آمده نشان داد که تاثیر نیرومندی من بر شادمانی زناشویی مثبت و معنادار است. همچنین، ابرازگری هیجانی نیز تاثیر مثبت و معناداری بر شادمانی زناشویی دارد. یافته ها حاکی از آن بود که ابرازگری هیجانی نقش میانجی در رابطه بین نیرومندی من و شادمانی زناشویی ایفا می کند؛ به این معنا که نیرومندی من با اثرگذاری بر ابرازگری هیجانی می تواند به افزایش سطح شادمانی زناشویی در زنان متاهل بینجامد. نتایج این پژوهش بر اهمیت پرداختن به مولفه های روانشناختی نظیر نیرومندی من و مهارت های ابراز هیجانی در ارتقای کیفیت روابط زناشویی تاکید دارد و می تواند راهگشای طراحی مداخلات روان شناختی در حوزه خانواده باشد.

کلیدواژه ها:

نیرومندی من ، شادمانی زناشویی ، ابرازگری هیجانی ، زنان متاهل