بررسی رابطه بین ترومای دوران کودکی و اختلالات خلقی در بزرگسالان

ترومای دوران کودکی یکی از مهم ترین عوامل خطر برای بروز اختلالات روانی در مراحل بعدی زندگی به شمار می رود. تجارب آسیب زا در دوران حساس رشد می توانند بر ساختار و عملکرد مغز، نظام تنظیم هیجانی، و ادراک فرد از خود و دیگران تاثیر بگذارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین ترومای دوران کودکی و بروز اختلالات خلقی در بزرگسالی انجام شده است. روش تحقیق این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و با استفاده از روش همبستگی اجرا گردیده است. جامعه آماری شامل افراد بزرگسال (۱۸ تا ۶۵ سال) مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان درمانی در شهر تهران در سال ۱۴۰۴ بوده اند. نمونه گیری به روش در دسترس انجام شده و ۲۵۰ نفر در مطالعه شرکت کرده اند.ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه ترومای کودکی (CTQ) و پرسشنامه اختلالات خلقی (MDQ و BDI) بوده است. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری همبستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیره و تحلیل واریانس بررسی شدند. یافته های پژوهش نشان داد که بین تجربه ترومای هیجانی، جسمانی، و غفلت عاطفی در دوران کودکی با میزان اختلالات خلقی در بزرگسالی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (۰/۰۱>p). همچنین مشخص شد که افرادی که در کودکی دچار آزار جسمی یا هیجانی شده اند، به طور معناداری بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی، اختلال دوقطبی و اختلالات خلقی دیگر هستند.علاوه بر این، یافته ها حاکی از آن بودند که شدت و نوع ترومای تجربه شده نقش مهمی در پیش بینی نوع اختلال خلقی در بزرگسالی ایفا می کند. برای مثال، ترومای هیجانی بیشتر با افسردگی شدید و مزمن مرتبط بود، در حالی که ترومای فیزیکی با نوسانات خلقی و اختلال دوقطبی ارتباط بیشتری داشت. نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد که ترومای دوران کودکی می تواند ۴۲٪ از واریانس اختلالات خلقی را در بزرگسالی تبیین کند. این میزان تاثیر قابل توجه، نقش تعیین کننده آسیب های اولیه زندگی را در سلامت روان آتی نشان می دهد

کلیدواژه ها:

ترومای دوران کودکی ، آسیب روانی ، افسردگی ، بزرگسالی