نگرشی نو به بعد چهارم در محلات سنتی کشور(مطالعه موردی: محله عباسقلی خان و یری پایین زنجان)

توجه به بعد زمان به عنوان بعد چهارم طراحی شهری امروزه به یکی از الزامات طرح ریزی در محلات مسکونی تبدیل شده است. بعد مذکور به خصوص در ارتباط با محلات سنتی کشور به دلیل تاکید بر حس مکان و لزوم حرکت در امتداد گذشته و نه قطع ارتباط با آن از اهمیت بیشتری برخوردار است. به همین جهت پژوهش حاضر در پی دست یابی به پاسخ این پرسش است که آیا می توان ردپای زمان را در محلات سنتی کشور جهت القای حس مکان حفظ نمود، به خصوص پس از تحولات گسترده ای که این محلات در طول سده حاضر و در نتیجه ی طرح های توسعه شهری تجربه نموده اند. برای این منظور دو نمونه از محلات سنتی شهر زنجان جهت انجام مطالعات تفصیلی انتخاب شده است. نتایج مطالعات بر روی محلات مذکور حاکی از روند گسترده بازسازی و یا فرسودگی در محلات سنتی است. روند هایی که نهایتا به گسست تاریخی از گذشته منجر خواهند شد. به همین جهت در جمع بندی مطالعات، راهبردهای کلان مداخله در هر دو نوع محله شناسایی و ارائه شده اند.

کلیدواژه ها:

زمان ، بعد چهارم ، محلات سنتی ، حس مکان ، زنجان