فناوریهای خودترمیمی در زیرساخت های شهری؛ گامی نوین به سوی پایداری و تاب آوری

رشد فزاینده ی شهرنشینی و فرسودگی زیرساخت های شهری، نیاز به توسعه ی راهکارهای نوآورانه برای حفظ و ارتقاء کیفیت محیط های شهری را بیش از پیش آشکار ساخته است. یکی از راهکارهای نوین در این زمینه، توسعه ی زیرساخت های خودترمیم شونده با الهام از فرآیندهای طبیعی است. این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و تحلیل اسنادی انجام شده است تا به بررسی ابعاد مختلف شهرهای خودترمیم شونده بپردازد. داده های مورد استفاده از منابع معتبر علمی بین سال های ۵۱۰۲ تا ۴۲۰۲ استخراج و از طریق تحلیل مضمون دسته بندی و تحلیل شده اند. نتایج نشان می دهد که به کارگیری فناوری های خودترمیمی در زیرساخت های شهری، می تواند عمر مفید آنها را افزایش داده، هزینه های نگهداری را کاهش دهد و پایداری محیط زیست شهری را بهبود بخشد. با این وجود، چالش هایی همچون هزینه های اولیه باال، ضعف قوانین حمایتی و پذیرش اجتماعی پایین، موانع مهمی در مسیر گسترش این فناوری ها هستند. پژوهش حاضر با ارائه پیشنهاداتی نظیر اجرای پروژه های آزمایشی و ارتقای آگاهی عمومی، تالش می کند تا راهکارهایی عملی برای توسعه شهرهای خودترمیم شونده ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

شهرسازی ، توسعه خودترمیم شونده ، زیرساخت شهری ، توسعه پایدار