برنامه ریزی شهرداری تهران در ساماندهی بافت فرسوده

اکثر شهرهای قدیمی به علت ارزش نهفته فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی مراکز کهن شهری، چاره ای جز بازسازی و بهسازی این فضاها ندارند و تجارب بین المللی، حاکی ازتوفیق طرح های ارتقای کیفی شهری در تجدید حیات شهری و حفظ ارزشهای تاریخی این جوامع است. امروزه وسعت و گستردگی مناطق فرسوده از یک سو و مشکلات فراوان کالبدی، اجتماعی، اقتصادی موجود در مناطق ذکر شده از سوی دیگر همواره مسئولین و کارشناسان عرصه شهرسازی و مسایل اجتماعی؛ اقتصادی را به فکر اندیشیدن راه چاره در این مورد انداخته است. در عرصه شهرسازی این اندیشه در قالب تهیه طرحهای بهسازی، نوسازی و بازسازی و مرمت بافت های قدیمی و مسئله دار و بازآفرینی بافت شهری پدیدار می شود. به نظر می رسد در طرح های ساماندهی بافتهای فرسوده سعی بر آن شده است که با تاکید بر بازسازی و احیای کالبدی تجدید حیات دوباره ای در این مناطق بوجود آید. جمعیت بافت های مرکزی بسیاری از شهرها جابجا شده اند، روند فرسودگی بافت های تخلیه شده شدت گرفته و این بافتها به ناهنجاری های اجتماعی تبدیل شده اند. از آنجا که سیاست گذاری و برنامه ریزی جامع و پایدار برای بهسازی، نوسازی و بازسازی بافت های قدیم شهری ضمن حفاظت از میراث تاریخی فرهنگی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای محیط زیست و ساختارهای فرهنگی موجب توسعه پایدار شهری می شود. نوسازی و بهسازی و ساماندهی بافت یک بار برای همیشه رخ نمی دهد بلکه امری است مداوم که در نهایت می بایست به سیستمی خود جوش تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، مدیریت شهری ، کیفیت زندگی