اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودانتقادی و تابآوری در مادران دارای فرزند کم شنوا مقطع متوسطه دوم شهر کرمان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳

با توجه به فشارهای روانی و چالش های عاطفی که مادران دارای فرزند کم شنوا تجربه می کنند، توانمندسازی روان شناختی این گروه به ویژه در ابعاد خودانتقادی و تاب آوری، از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش سطح خودانتقادی و افزایش تاب آوری در این مادران بود. مطالعه حاضر به روش نیمه تجربی و در قالب طرح پیش آزمون–پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل مادران دانش آموزان کم شنوا مدرسه ویژه ناشنوایان مقطع متوسطه دوم شهر کرمان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بود. از بین این جامعه، ۴۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه مساوی آزمایش و کنترل (هر گروه ۲۰ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای، دو بار در هفته، در مداخله گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. برای ارزیابی متغیرهای پژوهش، از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون و مقیاس سطوح خودانتقادی استفاده شد. داده ها از طریق آزمون تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ تحلیل گردید. یافته ها حاکی از آن بود که مداخله ACT به طور معناداری باعث کاهش خودانتقادی درونی و مقایسه ای و افزایش سطح تاب آوری در گروه آزمایش شد. (P<۰.۰۵) نتایج این پژوهش نشان می دهد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند به عنوان روشی کارآمد در بهبود شاخص های سلامت روانی مادران دارای فرزند کم شنوا مورد استفاده قرار گیرد و زمینه ساز کاهش آسیب های روان شناختی در این قشر گردد.

کلیدواژه ها:

خودانتقادی ، تابآوری ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) ، کم شنوا