طراحی محیط داخلی برای افزایش ظرفیت چندحسی در کودکان اوتیسم

طراحی محیط داخلی برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) نقشی اساسی در تقویت ظرفیت چندحسی و بهبود تعامل آنها با محیط دارد. کودکان اوتیسم اغلب به محرک های حسی واکنش های متفاوتی نشان می دهند و محیط های طراحی شده نامناسب می توانند موجب اضطراب یا تحریک بیش ازحد شوند. پژوهش ها نشان می دهند که فضاهایی با طراحی مناسب، نه تنها به کاهش تحریکات منفی کمک می کنند، بلکه می توانند مهارت های شناختی، ارتباطی و رفتاری این کودکان را بهبود بخشند. ملاحظات کلیدی در این طراحی شامل تنظیم نورپردازی طبیعی و غیرمستقیم، کاهش نویزهای محیطی با استفاده از مواد جذب کننده صدا، و ایجاد فضاهایی با بافت ها و رنگ های آرامش بخش است. همچنین، تعبیه مناطق تعاملی برای تحریک حس های مختلف (مانند لمس، شنوایی و بینایی) و فضاهای آرامش برای استراحت، از جمله اصول حیاتی محسوب می شوند. این مقاله به بررسی رویکردهای طراحی محیط داخلی مبتنی بر شواهد برای ارتقای تجربه های چندحسی کودکان اوتیسم پرداخته و راهکارهایی عملی برای طراحان و متخصصان روانشناسی کودک ارائه می دهد. هدف نهایی، ایجاد محیطی است که نیازهای حسی خاص این کودکان را برآورده کند و رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی آنها را تسهیل کند.

کلیدواژه ها:

طراحی داخلی محیطی ، اختلالات طیف اوتیسم ، ظرفیت چندحسی ، ارتقا نظام شناختی