عملکرد هیدرولوژیکی توسعه کم اثر مبتنی بر نفوذ تحت معیارهای طراحی مختلف

شهرسازی موجب افزایش سطوح نفوذناپذیر و در نتیجه تولید رواناب بیش تر می شود. تولید رواناب بیش تر می­تواند خطر سیلاب را افزایش دهد. بنابراین استفاده از روش­های کنترل رواناب ضرورت پیدا می­کند. روش­های توسعه کم اثر از جمله روش­های نوین کنترل رواناب است. واحد زیست ماند یکی از روش­های توسعه کم اثر است که به دلیل کاهش قابل توجه حجم رواناب و افزایش نفوذ موردتوجه قرار گرفته است. با این حال عملکرد جامع واحد زیست ماند در مناطق مختلف و برای طراحی­های مختلف متفاوت است. در پژوهش حاضر عملکرد واحد زیست ماند تحت شرایط طراحی مختلف موردارزیابی قرار گرفت. هم چنین برای بررسی عملکرد واحد زیست ماند از مدل SWMM در مدل سازی منطقه موردمطالعه استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که واحد زیست ماند امکان کاهش سیلاب و افزایش نفوذ را دارد. واحد زیست ماند موجب کاهش اوج رواناب خروجی از منطقه به مقدار ۶۵ تا ۲۵ درصد برای بارش با دوره­های بازگشت دو تا ۲۰ ساله شد. نتایج هم چنین نشان داد که با افزایش ضخامت لایه سطحی واحد زیست ماند امکان کاهش بیش تر رواناب وجود دارد. افزایش هدایت هیدرولیکی اشباع لایه خاک واحد زیست ماند نیز موجب افزایش عملکرد این روش توسعه کم اثر می شود. پژوهش حاضر نشان می­دهد به کارگیری روش­های توسعه کم اثر مبتنی بر نفوذ (همچون واحد زیست ماند) می­تواند در بهبود شرایط هیدرولوژیکی مناطق شهری کمک کننده باشد.

کلیدواژه ها:

سیلاب شهری ، مدیریت رواناب ، واحد زیست ماند ، هیدرولوژی شهری ، مدل SWMM