چگونه توانستیم ضعف املای چند دانش آموزان پایه چهارم دبستان دخترانه پیام انقلاب را برطرف کنیم ؟

مقدمه همه ی ما دوران تحصیل و مدرسه ی خود را خوب به یاد داریم. کلاس های پرجمعیتی که هر نیمکت با زحمت سه دانش آموز را در خود جای می داد. زمانی که زنگ املا فرا می رسید، معلم می گفت: «بچه ها! نفرات وسط هر نیمکت بیرون بیایند و روی زمین بنشینند. بچه هایی هم که در نیمکت نشسته اند، کیف هایشان را روی نیمکت بگذارند. سرمیزی ها سر میز. ته میزی ها هم ته میز» کوهی از کیف بر روی میزها قرار می گرفت تا مبادا دانش آموزی سرخود را حرکت دهد و چشمش به املای دیگری بیفتد. سپس معلم با حالت دستوری و کلمه به کلمه، متن املا را می خواند. هنوز هم با گذشت سال ها، حتی با تغییر کتاب های درسی، باز هم شاهد برگزاری چنین املاهایی در کلاس درس هستیم. این موضوع باعث تعجب است که با وجود این همه تغییرات، باز هم به شکل سنتی به دانش آموزان املا می گوییم؟ آیا واقعا روش دیگری برای گفتن املا وجود ندارد؟ چرا سعی نمی کنیم در درس املا به شیوه هایی نو و جذاب هم توجهی داشته باشیم؟ اصلا چرا روش های سنتی را کنار نمی گذاریم؟ مگر نه این است که ما بایستی این نونهالان باغ مدرسه را برای روزگاری جز روزگار خود تعلیم دهیم و تربیت کنیم.آیا تاکنون از خود آنان پرسیده ایم تا چه اندازه به این روش ها علاقه مند هستند؟ چرا زنگ املا در برخی مدارس به زنگی خشک و بی روح تبدیل می شود و هزاران چرا و دریغ دیگر! آیا فکر نمی کنید که دیگر زمان آن رسیده است که باور و نگاهمان را

کلیدواژه ها:

ضعف املای دانش آموزان ، پایه چهارم دبستان ، تقویت حافظه ی دیداری ، تقویت اعتماد به نفس ، روش های ابتکاری